Gjithandej kuq e zi edhe Vitin e Ri
Nga Fatmir Terziu
Ndodhi besomë, dy tre vjet më parë
mes dimrit të mbuluar me maskë,
pinim çaj e bënim vetëm fjalë
ishim të izoluar por jo bashkë.
Më këputi gjumi mbi një mangall
udhëtoja ndoshta Londër-Tiranë
në një ëndërr tamam të paparë
një zog gjigand më mbante në krahë.
Në bardhësi atje lart atë dimër
doja të dija nëse kishte kufinj
pafundësia ishte thjesht një libër,
që fikte e ndizte vetëm qirrinj.
Gjaku nëpër vena lëvrinte,
por sytë si yje shkëlqenin,
goja thahej nuk donte të pinte,
mbi mjegullat që njëra tjetrën s'gjenin.
Nga ëndërr u zgjova i bërë qull,
pashë dimrin ende nën maskë,
nga dritarja ai zog vinte me vrull,
e ashtu me krahët e tij na bëri bashkë.
Të pyes a do të na besojë prapë,
ndërsa mendoja një zë më erdhi,
nuk ndahen asnjëherë nënë e babë,
edhe sikur maskat të vijnë nga ferri.
2.
Ndodhi disa kohë më parë besomë
krahët e mia m'i hapi një shqiponjë
e bashkë udhëtuam kohë e pakohë
të pyesnim në Atdhe si festojnë.
Yjet u bënë bashkë në Tiranë,
bënë dritën e tyre fishekzjarrë,
një shkëlqim i paparë anembanë,
na ndezi të gjithëve si pishtarë.
Ndodhi disa ditë më parë besomë,
sytë e mi nga brenda u ndezën zjarr,
në retinën e tyre shkruante një Zonjë,
më ke mua mburojë qëndro krenar!
Dita u bë vegim i pastër e i bardhë
në sy gjithkush kishte dritë të paparë
sheshi „Skënderbej“ oshëtiu me fjalë:
„Jemi krenarë, që jemi Shqiptarë!“
3.
Ndodhi disa orë më pas besomë
krahët e mia të hapura u bënë stuhi
pashë atë Zonjë të Madhe si feston
gjithandej kuq e zi edhe Vitin e Ri.
Pashë përqark por ishte e vërtetë
Ajo Zonjë krahëhapur festonte me ne
uronte teksa ora trokiste dymbëdhjetë
Gëzuar: Dymijë e Njëzetë e Tre!
Comments