Gjashtëdhjetë vjet për një glasë zogu

Tregim nga Fatmir Terziu

Dje një zog ma zbukuroi këmishën. (Nejse pse them ma zbukuroi, kjo ka një histori të gjatë, po hajde ngadalë e ngadalë, mbase më kupton i dashur lexues). Në qëndisjen e saj me dorën e dashurisë sime – mezi e prisja saktësisht dhe drejtpërdrejt një glasë zogu nga qielli. Ose të paktën kështu më tha zonja që kalimthi puthi qenushin e saj leshator në buzë dhe pa gjithë xhelozi nga unë, që me një cep të shamisë së xhepit po mundohesha të hiqja njollën verdhë e jeshil.

Po shikoja raftin e librave të Librarisë më të madhe Londineze ku ishte vendosur botimi më i ri i fateve njerëzore dhe papritmas ndjeva se doja të merrja një libër tjetër me të cilin isha në fakt në ëndrra prej gjashtëdhjetë vitesh. Dhe duke u afruar, aq shumë pas xhamit të Librarisë, që hapte një orë më vonë, e gjeta veten nën fuqinë magjepsëse të kaltërsisë që shfaqej si në një ekran të madh. Një zog kalimtar la sqimën e tij të fundit në qelq dhe aty sy më sy, mua m'u duk sikur po rrëzohej. Mua mu duk si një vezë e bardhë, e ngjyrosur për Pashkë. Dhe prisja që zogu t'ia bënte pllaq…, por jo ishte me fat. U lëkund, por nuk ra.

Po ngurroja të prisja. Nejse, sa bëra lart e poshtë me mendimet e rastit, u hap dera e Librarisë. I kënaqur, mora librin, shkova në sportel dhe pasi bëra veprimet e duhura fillova ta shfletoja. Doli të mos ishte aq interesant sa tregonte titulli. Nejse, mesele tjetër, nuk më bëhej ta ktheja. Dhe duke futur librin në çantë, bëra sërish nga dalja. Një hap nga dera dhe ja. Ndodhi ajo që …, ajo që në fillim e kapi syri si hije në rrënie, e pastaj edhe veshi im i djathtë, që në çast ndjeu një pllaq.

Këmisha u drodh, dhe në moment m'u duk sikur ndjeu se kohë të vështira e prisnin përsëri dhe vendosi të dorëzohej me shkas, e të binte nën pushtetin e asaj pikture abstrakte që i shtohej enkas. Dhe pavarësisht sigurisë që më pushtonte në vetvete, se nuk ishte faji im (ishte rastësia e nevoja e rastit e shpendit), disi më përfshiu një ndjenjë e pakëndshme. Jo se duhet të pastroja këmishën – do ta kaloja me një të sharë tradicionale nëpër dhëmbë këtë punë. Sapo më kujtoi kjo jashtëqitje zogu nga qielli, se çfarë i thotë çdo njeri vetes kur sheh një glasë të rrënë mbi të – pasuri dhe fat për një kohë të gjatë, deri sa floku të të zbardhë.

E mistershme, i thashë vetes. Dhe menjëherë sytë i ngjesha në xham. E dija, por sërrish kurioziteti që të plotësohej profecia, pashë se flokët më ishin zbardhur. E glasa kishte rënë pikërisht në shpatullën e djathtë. Pastaj fola me vete, - eh më në fund edhe kjo punë e pat, edhe pas gjashtëdhjetë vitesh një glasë do të më sillka fat. Dhe disi e vura veten në një kohë tjetër, disa vite të tjera pas. Ndjeja dyshime, dhe me këto dyshime ndiqja disa versione. Është më mirë, - thashë që nuk kam besuar në supersticione. Por, ama kam lutur veten në çdo rast që të kem pak fat. E fundja edhe pse të mos e gëzoja këtë fat dhe unë me një glasë?

Sepse gjashtëdhjetë vjet nuk janë pak kohë. Dhe nuk jam më si atëherë. Nuk jam pesë vjeç, kur dëgjoja gjyshen time, që mbetej e pakënaqur me lutjet që i bënte poshtë kumbullës. E koha bën punën e vetë. Të tjerat janë thjesht një realitet, ndoshta i mbyllur në një kuriozitet normal adoleshent.

Por mendimi për atë glasë dhe ato gjashtëdhjetë vjet nuk më la kurrë të qetë. Dhe në momentin që arrita te kompjuteri, vendosa të mësoj më shumë. Në fund të fundit, unë jam një person serioz dhe kam një numër të madh pyetjesh, pothuajse talmudike - Çfarë është saktësisht një jashtëqitje zogu? Çfarë do të thotë të të bjerë në këmishë?

Kështu që i ngarkova këto pyetje në Google dhe fillova të lexoja me kujdes. Nuk do të futem në filozofinë e jashtëqitjes së zogut me të cilën është mbushur interneti. Ose në proceset e tjera, me e lagu dhe s'e lagu. Ajo që zbulova më habiti – fillimisht.  Të të bëjë jashtëqitje një zog është simbol i fatit të mirë. Të kesh jashtëqitje zogu mund të duket si një rast fati të keq, por lajmi i mirë është se është krejt e kundërta. Në shumë kultura dhe fe, të të bëjë jashtëqitje një zog mendohet të jetë një shenjë e sigurt e bollëkut dhe prosperitetit që po vjen drejt teje.

Dhe lexoja se në kohët më moderne e kemi reduktuar fushëveprimin e fatit për hir të së vërtetës, vetëm në sferën e pasurisë dhe kuletës. Nga njëra anë, mora frymë lirisht. Nuk mund ta imagjinoja që nëse dhe kuleta ime do të ndryshonte deri nesër, por ama mendja tashmë kishte zbritur në një kënd tjetër të më thoshte se do të më duhej ta prisja këtë fat, gati në çdo çast. Nga ana tjetër, në disa nga vitet e ardhshme, ndoshta do të ishte më mirë të qëndroja përsëri para ndonjë librarie.

Pra, nga sot deri në daljen e një libri të ri, eh, prapë ishte kot mendimi me këtë risi (librat dalin çdo minutë). Si gjithmonë, meqë ra fjala. Në fakt, po e ndaj këtë histori me ju sot, në mënyrë që vetja ime e ardhshme, shumë vite më vonë, kur të shpiket udhëtimi në kohë, të mund të hapë Facebook-un, ta shohë këtë histori në kujtime dhe të kthehet jo më herët se e sotmja kur këmishën ma qëndisi zogu me jashtëqitjen e tij, ndoshta jo më kot perceptoja se bashkë me këtë kishin rënë edhe numrat nga shorti i ardhshëm i lotarisë që do të luhet në ndonjë nga planetet e tjerë qiellorë. Dhe kështu për të qëndruar prapë para Librarisë vesha një këmishë tjetër të bardhë borë. U zgjova dhe pashë se nga ajo ditë deri në këtë ditë të gjashtëdhjetave lutja e gjyshes sime poshtë kumbulllës kishte udhëtuar në kohë e në pakohë. Fshiva sytë, dhe u hodha ujë të freskët si gjithmonë, por asgjë, këmisha ishte e larë, e hekurosur, e bardhë borë, por në kuletën time nuk kishte hyrë asnjë milion… E tashmë e besoj edhe vetë se përse po flas, kur pret që një zog të ta bëj një glasë!