Nuk e dija që aksidentalisht isha zhvendosur nga një vend i varfër, në një nga vendet më të varfra në MB: Croydon
Çdo ditë, shoh të njëjtin email me të njëjtën frazë të mërzitshme në kutinë time hyrëse: 'Faleminderit për interesimin tuaj në këtë rol, por ne kemi vendosur të mos e çojmë më tej aplikimin tuaj.' Më bën gjithmonë të ndalem dhe të reflektoj: A ia vlente të shpenzoja 35,000 pound për të lënë shtëpinë time në Shqipëri për në Londër? A e ka ndryshuar vërtet jetën time për mirë lëvizja në MB?
Studimi në Londër ishte gjithmonë ëndrra ime. Jam rritur në një familje punëtore në një nga rajonet më të varfra në veri të Shqipërisë, në Kukës, dhe që në adoleshencë kam dashur të bëhem gazetar. Doja të tregoja të vërtetën për shoqërinë dhe Shqipëria nuk më ofroi asnjë mundësi për një karrierë të mirë.
Unë besoj se pavarësia e medias është thelbësore dhe indeksi i fundit nga Reporterët pa Kufij e rendit vendin tim të lindjes në vendin e 99-të nga 180 vende për lirinë e shtypit.
Doja të zbuloja se ku i përkisja dhe isha i etur të gjeja mundësi të tjera. Jashtë vendit, këto më dukeshin të pafundme dhe e dija që Londra kishte disa nga universitetet më të mira në botë, veçanërisht për gazetarinë.
Në vitin 2024, u pranova për të studiuar një master në gazetari në City, Universiteti i Londrës.
Ëndrra ime po bëhej realitet dhe po shkoja në Britani të Madhe për të studiuar në Londër (Foto: Vudi Xhymshiti)
Në të njëjtën kohë, sigurova një punë si drejtuese e një fushate komunikimi koordinatore për një OJQ ndërkombëtare në Shqipëri, për të më ndihmuar të kursej disa para. Më pas vëllai im në Itali më ndihmoi duke marrë një kredi 10,000 £ për të paguar tarifat e universitetit dhe shpenzimet e vizave.
Shtatorin e kaluar, pasi kalova një test të Gjuhës Angleze, aplikova për një vizë studentore në Mbretërinë e Bashkuar në Shqipëri. Së shpejti, mora pasaportën time me një afishe vize dhe pikërisht në atë moment e kuptova se e kisha bërë: ëndrra ime po bëhej realitet dhe po lëvizja në MB për të studiuar në Londër.
Kur u thashë për herë të parë prindërve të mi se doja të shkoja në MB, babai im, më parë emigrant në Itali, ishte kundër. Përvojat e tij e bënë atë të frikësohej se nuk do të kthehesha më kur të ikja. Mamaja ime, e cila është një ish-mësuese, ishte më pozitive: ajo ka qenë gjithmonë mbështetëse e arsimimit tim dhe donte që unë të shkollohesha jashtë Shqipërisë. Kështu, në orët e para të datës 15 shtator 2023, në aeroportin e Tiranës, u përshëndeta me prindërit e mi ndërsa ata qanin. U drejtova te tavolina e kontrollit me një ëndërr për të bërë krenarë veten dhe familjen time – i emocionuar për atë që do të vinte, por i trishtuar dhe fajtor që i lashë prindërit e mi pas. Të gjitha pa e ditur nëse do të kthehesha.
‘Nga vjen? Është hera e parë këtu? çfarë po studion? Cilin universitet?’ Këto pyetje testimi ishin komunikimi i parë që pata në MB me oficerin e migracionit. Më pas, më kërkuan gjurmët e gishtave.
Nuk u befasova që më trajtuan me dyshim duke ditur retorikën kundër shqiptarëve për çështjen e migrimit të paligjshëm në media dhe në politikën britanike.
Dikur i famshëm për nominimin e tij për Çmimin Nobel për Paqen për pritjen e mijëra refugjatëve gjatë luftës në Kosovë, qyteti im i lindjes, Kukësi, tani njihet si një burim imigrantësh ilegalë në MB.
Megjithatë, kur fillova universitetin në Londër, ky dyshim u shua. Miqtë dhe profesorët e mi anglezë ishin kuriozë të mësonin për vendin tim të vogël në Evropën Juglindore.
Të gjitha lehtësitë që ofronte universiteti, si aksesi në qindra burime online për të studiuar dhe profesionalizmi i stafit pedagogjik, ishin ato që prisja dhe shpresoja. Nuk mund të isha më i emocionuar.
Një nga detyrat e mia të para ishte të intervistoja njerëz për lajme në Hackney, gjë që ishte sfiduese, por më ndihmoi të njihja njerëz dhe vende të reja.
Shumica e shokëve të mi të klasës ishin anglezë dhe fillova të shoqërohesha me ta, shpesh në pub pas orëve të mësimit në muajin e parë. Mendova se do të ishte e vështirë të bëja miq të rinj, por për mua ishte e lehtë.
Dhe kështu Londra ishte e mrekullueshme në ato ditët e para. Më pëlqeu arkitektura e qytetit dhe atmosfera e tij, veçanërisht pijet, dhe jeta kulturore si muzetë dhe bibliotekat. Si një tifoz i futbollit Chelsea, vizitova gjithashtu stadiumin Stamford Bridge.
Fatmirësisht, të afërmit e mi më ofruan një vend për të jetuar në Londrën e Jugut, ku ndihesha paksa si në shtëpi. Por nuk e dija që rastësisht isha zhvendosur nga një vend i varfër, në një nga vendet më të varfra të kryeqytetit: Croydon.
Kur emigrantët shqiptarë kthehen në Shqipëri për pushime, ata tregojnë stilin e tyre luksoz të jetesës në Mbretërinë e Bashkuar. Gjëra të tilla si targat e MB dhe rrobat krejt të reja nga North Face, ose hapja e një biznesi në vend me paratë e bëra në MB, krijojnë realitetin e rremë të një jete të pasur dhe të pasur të ofruar jashtë vendit.
Realiteti është shumë ndryshe.
Në Croydon, pashë të rinj të panumërt të pastrehë, veçanërisht në stacionet e trenit. Pashë njerëz që hanin ushqime të pashëndetshme, sepse nuk kishin alternativë tjetër dhe avullonin vazhdimisht. Pas një muaji që pashë nga afër varfërinë në MB, iluzioni im i një vendi të madh po shkatërrohej.
Gjithashtu e kisha të pamundur të gjeja një punë të lidhur me gazetarinë. Edhe sikur të mundja, paga maksimale për punët e gazetarisë në Mbretërinë e Bashkuar në nivelin tim duket të jetë rreth 33,000 £ në vit, të cilat do ta kisha të vështirë të jetoja në Londër kur do të më duhej të paguaja 3,000 £ për një vizë diplomimi. e drejta për të punuar edhe dy vjet.
Puna që lashë në Shqipëri, e cila nuk ishte e paguar mirë, kishte një pagë mesatare mujore prej 500 £, por të paktën më kishin mbetur para në xhep pas ditës së pagesës.
Pas pesë muajsh studime në MB, ndjeva se nuk kisha zgjidhje tjetër veçse të regjistrohesha në një kantier ndërtimi për të fituar atë që munda. Ishte shumë e lehtë të gjeja një punë në këtë industri përmes lidhjeve të mia shqiptare – është një industri e preferuar nga bashkatdhetarët e mi, sepse janë ata që vijnë këtu ilegalisht kanë gjetur punë në radhët e saj.
Në një faqe, bisedova me një të ri shqiptar, i cili më tha se kishte ardhur në MB ilegalisht me një varkë të vogël dy vjet më parë. “Të pëlqen këtu?” e pyeta.
Gezim Hilaj - gjatë ndarjes së çmimeve për konkursin kombëtar të verifikimit të fakteve në Shqipëri. Nëse dëshironi ta përdorni, unë mund të kërkoj leje nga organizatorët.
Ka kaluar tashmë një vit dhe ndihem i rraskapitur nga vështirësitë që kam hasur,
“Jo, nuk më pëlqen”, tha ai, “por çfarë mund të bëj në Shqipëri? Nuk mund të kthehem.’ Natyrisht, ai ishte i zhgënjyer me jetën që gjeti këtu, por nuk kishte zgjidhje tjetër.
Ai nuk pati të njëjtin fat si unë për të studiuar dhe shumë emigrantë të paligjshëm shqiptarë duhet të mbështesin financiarisht familjet e tyre në shtëpi. Nëse jeta ishte kaq e vështirë për mua me vizë, sa e vështirë duhet të jetë për ta?
Pas shtatë muajsh, më duhej të paguaja 50 £ për të parë një dentist urgjent. Tarifa më tronditi. Pasi i tregova stomatologut kombësinë time, ai sinqerisht më sugjeroi që të kthehesha në Shqipëri pasi kujdesi dentar atje është shumë më lirë se këtu. Mendova, përsëri, për njeriun në kantier - çfarë do të bënte ai në situatën time?
Tashmë ka kaluar një vit dhe ndihem i rraskapitur nga vështirësitë me të cilat jam përballur në jetën time të re në MB. Sakrificat e emigrantëve të tjerë më japin shpresë dhe më inkurajojnë të mos dorëzohem derisa të gjej një punë, por nuk mund të mos ndihem në konflikt.
Me gjithë paratë e shpenzuara, mungesën e punës së mirëpaguar gazetareske si dhe sakrificën e të mos shoh familjen dhe miqtë e mi, nuk e di nëse është e mundur që të qëndroj - të bëj një jetë këtu dhe të përmbush ëndrrat e mia. Puna në ndërtim më bëri të kuptoj se nuk do të kisha kurrë pozicionin shoqëror që kisha në vendin tim.
Edhe nëse gjërat nuk shkojnë mirë dhe më duhet të kthehem në Shqipëri, do t'i lë të rinjtë që ëndërrojnë të vijnë këtu për një jetë më të mirë të dinë të vërtetën, nuk ekziston, nuk ia vlen.
Comments