FQINJI

TREGIM NGA MYSLIM MASKA

U zgjova i trëmbur dhe shkova menjëherë tek dera duke pyetur:

-Kush është?

-Jam Seriani, fqinji, - m’u përgjegj me një zë të ngjirur dhe aspak miqësor. E Kuptova dhe hapa derën mekanikisht, duke i thënë: - urdhëroni! Atij siç e gjykova pak sekonda më vonë, i bëri përshtypje të madhe sjellja ime. Më njihte shumë mirë, megjithatë, në sytë e kuqërremtë si dy thëngjijë të ndezur, inati vërtitej i marrosur ndaj meje.

- Ti - më tha, - je magjistar. Ti më ke futur merimanga gjigande, hardhuca, zhapinj dhe tre gjarpërinj në shtëpinë time. Tre gjarpërinj të mëdhenj nga një metër e gjysmë, ndoshta më shumë, ku ta di, se atë çast unë u tmerrova. Njëri më lidhi këmbët, tjetri duart dhe i treti më lidhi fytin me bisht dhe kokën e vërtiste drejt syve të mi duke më thënë: “Do të nxjerr sytë, o njeri i ndershëm, që mundohesh të vësh në vend padrejtësitë.” Dhe kjo ndodhi një orë më vonë, pasi unë, si “budalla”që jam, shkova e i kërkova llogari, duke sharë e bërtitur Kryetarit të Bashkisë, fqinjit tonë, i cili akoma s’i kishte gjetur punë kësaj nuses së pallatit, me tre fëmijë, që iu vra burri në emigracion.

-Në çastin që unë bëra një hap mbrapa duke e ftuar miqësisht në sallon, fqinji vazhdoi:

-Tani sa u ktheva nga Xhomolunga, maja e Himalajeve, dhe me zërin e mrekullueshëm mori një këngë popullore vaji, që mua më ngjethej mishtë sa herë e dëgjoja. Tani sa erdha, vazhdoi. - Tetë kryeministrat e tetë shteteve më të fuqishëm të botës, për siguri, u mblodhën atje. Troç muhabeti, mender teje, u kanë vajtur pordhët në zemër pas ngjarjes tragjike të Londrës. Isha kryesori në mbrojtjen e jetës së shkëlqesisë së tij z. Bler. Para dhjetë minutash mbaroi takimi dhe erdha menjëherë këtu. Kam detyra unë, bile, shumë të rendësishme, - dhe më pa në sy me kaq shumë vëmendje, për të kuptuar se ç’përshtypje kishte krijuar tek unë e gjithë kjo histori, ose kushedi përse, sipas mendjes së tij.

-Sigurisht, - i thashë, - më tepër për t’i bërë qejfin, por edhe për t’i blerë mendjen. - Keni detyra të mëdha e tepër fisnike, që do tua dinë për nder, sepse jeta është shprishur, është shndërruar në një paçavure. Njerëzimi dalëngadalë po shndërrohet në një robot gjigant. Po vdes shpirti i njeriut, vdiq idealizma. Natyralizmi po kthehet në origjinë, si në komunitetin primitiv. A e ke vënë re, - i thashë, duke e parë drejt e në sytë e tij të gjakosur, si dy zjarre fosforeshentë, - që gratë janë bërë të të gjithëve? Martohen, vënë kurorë në kishë. Betohen se do të jenë besnike sa të kenë jetën dhe pas një jave shkojnë me tjetrin. Kur themi për grate, nënkuptojmë dhe burrat, sepse gratë s’e bëjnë atë punë me frymën eshënjtë. Me një fjalë, “poligami”, jo në kuptimin e marrëdhënieve midis fisit por më gjërë. Dashuria vdiq. S’ka më dashuri. Dashuria është e brishtë, delikate, për të mos thënë hyjnore dhe e shënjtë, apo jo? Dashuria të çmend, të lë pamend, të lë pa gjumë e të bënë dyzetë kile, të bënë të vërdallisesh si një kalë në lëmë. Por fatkeqësisht, dashuri s’ka më. Dashuria vdiq. Për kohën tonë “Romeo e Zhulieta” është një karikaturë, një budallallëk, një çmenduri. E pakonceptueshme, e papranueshme, gjersa një vajzë shkon me tre, katër – dhjetë djem dhe e kundërta. Po kështu dhe burrat dhe gratë. Të më falësh, - i thashë, - të më falësh që të lodha, por njerëzimi sot ka një tjetër koncept, “SEKSIN”. Vetëm seksin. Idealizmat i quan anakronike. Për këtë, sigurisht, s’e ka fajin Frojdi. Frojdi as sajoi dhe as shpiku, por zbuloi një të fshehtë të madhe të shpirtit të njeriut, ose, më saktë të natyrës njerëzore. Sigurisht që ka dhe përjashtime.

Ai kaq befasisht u hodh mbi mua duke më përqafuar e shtrënguar fort, sa po më merrte frymën. Unë u tremba shumë se s’pata kohë të vetëmbrohesha. Duke më rrahur shpatullat dashurisht me pëllëmbë, shpërtheu në ngashërime. Pas disa sekondash u largua nja dy hapa mbrapa, u ul në bisht, duke marrë kokën mbi duar e më pyeti në mënyrë hetuese:

-Po mirë, ty kush ta ka thënë historinë e jetës time?

I dhashë dorën, e ula në kolltukun e sallonit duke iu përgjigjur: - Askush.

-Si askush? Tallesh me mua? Akoma s’jam bërë për t’u tallur.Vërtet mbase s’jam dhe kaq i saktë, por dhe i lojtur s’jam. Pavarësisht se Maria më çmendi. A e di sa e bukur ishte Maria? Si një pikëz vese mbi një petale jasemini. Si një vajzë ëndrre. E paimagjinueshme. Qe e bukur Maria. E desha shumë Marien. Më tradhtoi Maria. Më trullosi, më çmendi. A s’më thua ka apo s’ka botë? Vërtet të pyes, ka apo s’ka jetë? Mos vallë jemi thjesht hije ëndrrash, thjesht një iluzion, një hiç dhe i biem fyellit në një vrimë? Të them të drejtën, unë shpesh herë pickoj veten për t’u bindur nëse jetoj apo jo në këtë botë. Noshta keni të drejtë, jeta mund të jetë vërtet tjesht një iluzion. Më shndërruat në një tjetër lloj specie. Dhe tani të gjithë talleni me mua. E di, ose, më saktë, e ndjej instiktivisht që, të gjithë tallen me mua. Edhe ti. Po, po edhe ti. Fatkeqësisht, edhe ti tallesh me dhimbjen time për Marien. Sa e bukur ishte Maria! E doja shumë Marien, ndoshta përtej vetes sime. Ndoshta nga kjo u lajthita. U sakatosa, u bëra si një top me lecka ku më shkelmojnë sa njëri – tjetri. Dhe unë u bindem instiktivisht, jo se dua, por në një farë mënyre më pëlqen. Më pëlqen të më trullosin duke më qëlluar me shkelma në mendje. Po ç’mendje them! Mendja ime ka mbaruar. Megjthatë, qënka mirë kur të godasin me majën e këpucës në tëmtha. E di pse them qënka mirë?, - se atë çast unë shoh një univers dritash, që kridhen e plluquriten mbi një liqen gjigant, të pastër, transparent. Pas pak më bëhen si mjelma vezulluese, të brishta, që kendojnë në kor një simfoni mallëngjyese për Marien. Dhe unë ulem në bisht përballë liqenit, mbështes kokën mbi të dyja duart, se ndjej atë çast të shpërthejnë brënda meje mijëra mendime të çuditshme, që më godasin si me çekan në tru. Pa ditur t’i shpjegoj, përlotem dhe me sytë e mjegulluar hedh vështrimin tutje mbi liqenin e turfulluar. Dyzet mjelma lahen, ngrehin krahët, i shkundin fuqishëm për të flakur pikëzat e vesës nga puplat e bardha e të farfurinjta. Të gjtha kthehen nga mua. Në krye është Maria. Hap krahët e përmallur, e ndezur e plot ndjenja, si një flakëz zjarri, fluturon drejt meje. Jam atë çast as qiell e as tokë. Tepër fluror e abstrakt. Ndoshta fantazmë, ndoshta hije. Ndoshta kuante drite, që vërtiten kuturu në universin e pafund. Ku ta di është e vështirë t’i kapë mendja njerëzore gjëra të tilla. Dhe ne përqafohemi, ndizemi, digjemi dhe shndërrohemi në hi dhe dritë. Unë e di që ti s’më kupton fare dhe të gjitha këto i quan thjesht budallallëqe, sepse edhe ti je një mik idiotësh. Ta vësh vëth në vesh këtë që po të them. Të betohem për rrogën e asistencës! E di pse po ta them? Sepse, ju jeni shndërruar në ca mostra bajate pa pikë dinjiteti e personaliteti. Jeni shpërfytyruar. Të më falësh, mos më keqkupto. Nuk them për ty. Ti je tjetër racë, je tjetër gjë. Ndryshe nuk do vija të rrëfehesha, por rreth e rrotull ama, është siç të thashë, bajga, hale. Kudo, ngado, vjen erë e qelbur. Një botë si një kufomë gjigande e mbushur me krimba. Po hajde varrose. Mundesh dot? Kurrën e kurrës. Se krimbat e mëdhenj hanë të vegjëlit dhe ndjehen mirë. Të vegjëlit spiunojnë e vrasin njëri – tjetrin, bile, edhe vëllai shet vëllanë për një vend pune. Para se të vija këtu, e di ç’më tha një bletë në ballkon tek vazua e zambakëve? Nuk kam parë në këtë botë komunitet më të çmendur se ju njerëzit! Shtypni e vrisni ata që u japin mjaltë e dritë dhe mbani në krah brumbuj e lakuriq. Sa e dëgjova, u entuziazmova aq shumë, sa e rrëmbeva në krahë, e përqafova dhe e putha. Me sa duket, ajo kishte shumë alergji për ne njerëzit. Patjetër më ngatërroi me idiotët gjersa më nguli një goxha thumb në buzë. Megjithatë, nuk iu zemërova, s’ia mora për keq. Ndoshta meritoja një ndëshkim më të madh. Se të them të drejtën, shpesh herë me duket vetja një hiç e i pavlerë. Një hije që vërtitet kot së koti në këtë botë absurde. Ndoshta duhej të isha fshehur me kohë. Ndoshta duhej të lindja qindra vite më vonë. Ku ta di, nga ta di. Kishte të drejtë bleta. Pse jo, ashtu është tamam. Ashtu është.

Heshti pak duke nxjerrë paketën të ndizte një cigare. Ndërkohë unë solla një shishe konjak nga bufeja, i mbusha gotën Serianit, hodha dhe për vete për ta shoqëruar. Në çastin që trokitëm gotat, e pashë me vëmendje duke thënë me vete: “Ti je i bukur e i mençur, por kaq shumë i sëmurë, sa Zoti të shpëtoftë. Edhe vetë Frojdi dhe Jungu po të ishin gjallë, ma do mendja, s’do mundeshin të të shëronin.”

-Si thatë? As Frojdi s’do mund të bënte asgjë për mua? – tha kaq befasisht duke më parë drejt e në sy.

U tremba nga çudia aq shumë, sa gati më ra gota nga dora.”Si ka mundësi!?- thashë – si ka mundësi që ma lexoi mendimin!?” dhe atë çast besova se ai mund ta kuptonte vërtetë gjuhën e bletëve.

-Frojdi është shenjt, - vazhdoi. – Ose po të shprehem më saktë, racë shenjtësh. Ai nuk e mori dritën në varr siç bëjnë ca e ca, por e la këtu. Ai më shëron kur më rrëmbejnë në krah dhimbjet e mëdha. Ai më mësoi si ta thërras e ta sjell në këtë botë ilaçin e shpirtit tim, Marien. Pa Frojdin do isha harruar…

“Oh!” – bëri befas dhe shtrëngoi kokën fort me të dyja duart. – Më pllakosi një dhimbje e tmerrshme koke. Më duket sikur brenda kafkës time dikush bënë eksperimente eksplodime me kg. të tërë nitroglicerine. E ndjej se po bëhem copëra – copëra, fije – fije. Ndoshta ajër, mbase pluhur, ndoshta hiç. Ku ta di. Të lutem, shpëtoje mikun tënd. Më vër mbi kokë një akull të madh. Vëre Antarktidën mbi kokën time dhe ke për të parë po s’e shpëtova botën nga çmënduria.

Iu mbush balli me bulza djerse e u zverdh kaq shumë, sa unë u tremba pa masë. Për një çast, i hutuar, u vërdallosa kot. Pasi e mora veten, rrëmbeva një picetë, i fshiva djersët dhe nisa t’i shtyp damarët në zverk e shpatulla. Morra një batanie dhe e mbështolla, ndërsa kërkoja duar dridhur në blok numërin e urgjencës.

-Mos u shqetëso. Asgjë mos bëj, - më tha pas pak e me dorë më rrahu shpatullat miqësisht. – Asgjë, asgjë. Kaq ishte, një çast. Tani ndjehem mirë. Një çast qe, një çast. Kështu më ndodh gjithmonë. Gjithmonë kështu më ndodh, gjersa më rrëmben cikloni i dritës. Miliona dritëza që farfurojnë mbi një liqen përrallor, ndoshta imagjinar, ndoshta ireal. Por unë i shoh dhe shkrifërohem i tëri mish e shpirt. Një botë tjetër, enigmatike, shpaloset para meje. S’dua t’ia di fare ç’mendojnë të tjerët. I shohin apo jo. Edhe ti, me siguri, nuk i sheh. Rëndësi ka që ndjehem i lumtur brenda dhimbjes sime të madhe. Ja, dyzet mjelma llapashiten, hapin krahët e bardhë e plot reflekse dritash, shkundin e hedhin perla në hapsirë. Të gjitha bien mbi mua. Dhe unë tjetërsohem e bëhem tjetër gjë! Një qënie tjetër, ku ta di se çfarë. Më fal, më fal, pa shiko, dikush e mori liqenin në duar, e rrotulloi dhe e rrotullon mbi kokë, si një akuarium gjigant dhe e vërviti lart në univers. Ku shkon vallë ky rruzullim drite? Ç’mesazhe përcjell dhe për kë? Për kë këndojnë e vallëzojnë dyzet mjelma në qiell? Me siguri për Marien. Për të bukurën time. A s’të thashë që është e bukur shumë Maria? Por Maria është kurvë! Fatkeqsisht është kurvë!!! Megjithëse Frojdi më thotë, mos e beso pjesën e dytë. Duam, s’duam, jemi skllevër të kohës ku jetojmë. Jemi produkte ose nënprodukte të saj. Kurvë, - vazhdon, - nesër do përkthehet: SEKS. Pasnesër, Miss Seksi kombëtar, Miss Seksi evropian, Miss Seksi Botëror. Po pse s’ma thua troç, do t’i japim çmim Kurvës me nam botëror. Po kjo është të shqyesh bythën me thonjë, - i them unë dhe kushedi se ç’bëj, gjersa Frojdi shumë i shqetësuar, ngrihet nga tavolina, më përqafon, më përkëdhel flokët duke më thënë: “Dua apo s’dua unë, do apo s’do ti, seksi është burimi i mençurive dhe i çmendurive të jetës. Është një atribut i brendshëm i natyrës njerëzore, Edhe po të mos e thosha unë, do ta thoshte dikush tjetër që do të vinte pas meje. Po Maria jote është ëngjëll. Maria jote është e bukur dhe çmendet pas teje. E ku gjen si Maria në këtë botë.”Kështu më thotë Frojdi dhe Jungu kur bisedojmë netëve… Heshti! Mbështeti kokën mbi duar, duke e përqëndruar vështrimin nga dera për pak kohë.

-Pa shikoje, - tha befas, - sa e bukur është Maria! Ja ku erdhi e po vërtitet nëpër dhomë përballë nesh. E sheh si buzëqesh e mezi po më pret?

Unë hodha sytë rreth e rrotull, por s’pashë asgjë. Në çastin që nxora paketën dhe ndeza cigaren, Seriani qe zhdukur. Çuditërisht nuk ndjeva, nuk pashë, as hapje, as mbyllje dere.

* * *

Menjëherë sa u largua Seriani, ndjeva një vetmi e ftohtësi të madhe. Një boshllëk dhimbës të papërshkrueshëm… por, njëkohësisht, m’u ngjeth mishi nga njëfarë ndjenje e mistershme frike. Dyshim dhe zhgënjim. Të them të drejtën, nuk e di nëse atë natë, ose disa netë më vonë, e mora atë udhëtim për tek vjehrri në kryeqytet për të parë një shtëpi të vetmuar e të rehatshme në periferi. Edhe unë njeri jam si gjithë ju, s’jam si Seriani. Dua të them, jam një njeri i zakonshëm, si gjithë të tjerët, pavarësisht se Seriani më veçonte si shkrimtar e më quante magjistar, bile, kur s’ishte me të mira, sipas tij, i fusja në shtëpi merimanga gjigande, hardhuca, akrepa, zhapinj, bile, dhe gjarpërinj. Unë qeshja me të madhe, sa herë ai më thoshte gjëra të tilla absurde. Seriani, pas pak sekondash, duke më parë më vëmendje në sy, paqësohej, më përqafonte e më kërkonte falje. Nejse, t’i lëmë këto e të themi ç’ndodhi më tej. Pavarsisht se e doja gjer në dhimbje, ai edhe më bezdiste. Për këtë kisha antipatinë e fqinjve në pallat. P.sh. në çastet kur kalonte dhimbje të mëdha koke e shpirti dhe i shfaqej ëngjëlli i tij Maria, menjëherë pas krizës, pa pyetur se ç’orë ishte, një, dy apo tre pas mesnate, vinte etrokiste në derën time duke më thënë: “Të betohem për lekët e asistencës, se me ato rroj, sot, tani, para një ore sa u ndava me Marien.” Nuk e di më thoshte, se pse jeta më duket e mrekullueshme me Marien. Ngopem me jetë. Kridhem në shpresë. Është e bukur jeta, apo jo? – më thoshte dhe kthente kokën mënjanë e fshinte lotët me mëngën e këmishës. Mua më pikonte dhimbja në shpirt, por, që të ndjehej edhe pak çaste i lumtur, e pyesja:

-Si ishte Maria?

-Për mrekulli. Bëmë dhe dashuri, siç më kishte porositur Frojdi dhe Jungu. Ke shumë të fala. Ika më thoshte pas pak, ika. Të më falësh njëmijë herë që të shqetësova në një orë të tillë.

Në fakt, krizat e tij nervore sa vinin e shtoheshin. Me sa më kujtohet, kështu më kishte thënë edhe miku im i vjetër, tashmë psikiatër tepër i njohur edhe në botë, që e ndiqte me shumë kujdes ecurinë e sëmundjes së tij. “Megjithë terapitë më të fundit bashkëkohore, është i pamundur përmirësimi i tij, përveç parrezikshmërisë për të tjerët. Vetëvrasja e Maries i ka krijuar një guvë të tmerrshme depresioni, vështirë të riparueshme.”

-Jo vetëvrasja, por vrasja, - e kisha korrigjuar unë. Marien e vranë thashethemet. Viktimë e bukurisë së saj.

- Po. Ke të drejtë. Pikërisht këtu bazohet dhe terapia ime. Ndoshta e ke kuptuar nga bisedat me të. Por, kishte vazhduar, Seriani është jashtëzakonisht i vendosur të martohet me Marien, d.m.th. me një të vdekur. Besoj se më kupton apo jo? – “Patjetër,” i qeshë përgjigjur unë.

Të gjitha këto m’u kujtuan në çastin në çastin që Seriani iku me Marien që riprodhonte fantazia e tij e sëmurë. Por, që t’ua them troç, edhe unë jam një mkroborgjez i vockël si shumica e njerëzve, pavarësisht se kisha bërë dhe bëja shumë për Serianin. Fakti që në mendjen time sa vinte e rritej ideja e shitjes së shtëpisë për të shpëtuar një herë e mirë nga bezdisjet dhe trokitjet me vend e pa vend të tij, e dëshmon qartë këtë gjë. Prandaj më bren ndërgjegja, shqetësimi, turpi dhe faji. Jo ndaj të tjerëve, por ndaj vetes. Ndaj shpesh herë mblidhem, shtrydhem, bëhem sa një lëmsh i vockël, që pikon dhimbje brenda vetes sime. Dhe ndjehem si një mjeran. Që të jem i sinqertë, edhe sot e kësaj dite nuk jam i bindur plotësisht nëse e bëra atë udhëtim apo jo. Ndoshta truri im i lodhur i asaj nate qe akulluar e tjetërsuar dhe riprodhoi ca gjëra imagjinare e fantastike. Nuk e di, por jam përballë ca fakteve, që duhet ta kem bërë atë udhëtim, gjersa në kujtesën time është ngulitur thellë se si atë natë ose disa netë më vonë, në një kohë të çmendur me stuhira, me gjëmime e vetëtima, u gjenda pa benzinë pranë një pike karburanti në periferi të kryeqytetit. Me një bidon në dorë, paskam kaluar autostradën dhe, pasi trokita, hyra në një dhomë të vogël apo zyrë. Korrenti qe prerë nga stuhia dhe nën dritën e zbehtë të një qiriri dallova siluetën e pronarit, me kurriz nga unë, duke u munduar të ndizte një fener.

-Mirëseerdhët! – më tha pa e kthyer kokën.

-Mirësejugjeta! – iu përgjigja.

-Ç’u solli në një kohë kaq të keqe?

-Halli, njerëz jemi.

-Dëshironi një kafe?

-Nderi juaj. Me këtë lodhje…,- dhe nisa të thaj flokët me shami.

-Doni të ndërroni shtëpi? – ju shqetëson shumë fqinji? Është budalla apo i çmendur?

-I mençur dhe i ndershëm, - iu përgjigja mekanikisht dhe jashtëzakonisht i habitur e i tronditur, se s’më kishte parë kush isha.

-D.m.th. i çmendur! Sepse në këtë botë s’ka mençuri pa çmenduri. – Dhe vazhdoi …- Sa vjet keni që banoni në një hyrje?

-Shtatë vjet.

-Unë kam shtatëqind vjet që banoj pranë me një budalla. Dhe s’kam bërë asnjë përçapje për të ndërruar banesë. Sepse, edhe po të doja, s’bëhet. Kushedi sa do jetoj pranë tij. Ndoshta shtatë mijë, ndoshta shtatëdhjetë mijë, ndoshta përjetë. Ky është fati, ku ta dish. Asgjë s’dimë. Asgjë s’bëjmë dot. Ato që mësojmë sa jemi gjallë, janë vetëm fillimi, siç thoni ju filozofët. Janë A-ja, gërma e parë e alfabetit. Nejse, të hyjmë në temë. Ju erdhët të blini benzinë?

-Po, - iu përgjigja me gjysmë zëri.

-Po kjo këtu s’është benzinatë, është zyrë varrezash. Këtu lart janë varrezat. Unë jam roja i radhës, d.m.th. një i vdekur që ka radhën e shërbimit, - dhe u kthye me fytyrë nga unë.

Sa e pashë, ngriva! Më mbuluan djersë të ftohta dhe u bëra si një statujë. Ndjeva sëmbime në zemër e më pushtuan të dridhura. Ishte Seriani! “Po, Seriani është gjallë e s’ka vdekur!” më vetëtiti atë çast nëpër mendje. E pashë me kujdes nga koka te këmbët. Ishte mjaft i verdhë në fytyrë dhe me rroba të lyera si me lerë balte të freskët dhe vinte era dhe’…Mbaj mend që instiktivisht mbulova sytë me duar dhe, pas pak sekondash, kur e mora veten, ai qe zhdukur. As fener kishte, as filxhan kafeje.Vetëm qiriri përpëlitej e përpiqej të ndriçonte rrugicën e të vdekurve…

* * *

Nuk e di se si dola, si e ktheva makinën, si e qysh eca në atë kohë të çmendur me llohë e stuhi. Di që rreth orës tetë – tetë e gjysmë të mëngjesit, paskësha parkuar makinën dy rrugica më lart se rrugica e pallatit tim. Qenkësha nisur me këmbë dhe paskësha mbërritur në rrugicën e shtëpisë sime. Aty, përballë hyrjes së pallatit, qenkej mbledhur një grumbull i madh njerëzish. Aty qenkam përmendur dhe paskam pyetur.

-Ç’ka ndodhur?

-S’di gjë. Edhe unë sa erdha, - më tha njëri nga të grumbulluarit.

Binte një shi i imët dhe i ftohtë, si sqotë dëbore. Isha qullur gjer në palcë dhe ndjeja mornica në trup. Çava mes turmës, mos shihja ndonjë të njohur për të mësuar ç’kishte ndodhur.

-Me sëmundjen që kishte, shpëtoi, - tha dikush.

-Shpëtoi vetë, shpëtuam dhe ne.

-Mut ishte dhe si mut përfundoi, - tha dikush tjetër.

-Po zotrote ç’mut je, mut race?! – ia përplasi dikush.

-Të keqen nëna, ç’hall të hodhi poshtë nga kati i gjashtë? – tha një plakë duke u ngashëryer.

-Ndonjë putanë na e mori më qafë djalin, - u përgjigj plaka tjetër.

Me kaq sa dëgjova, më shkoi mendja menjëherë tek Seriani dhe ndjeva që m’u rrëqeth mishtë dhe qimet e kokës m’u ngritën përpjetë. Instiktivisht bëra kryqin duke iu lutur Zotit të mos ishte Seriani. Kur çava turmën dhe e pashë, mesa duket, bërtita duke thënë kushedi se çfarë, gjersa policët e kriminalistikës më mbërthyen e s’më lejuan të bëj asnjë hap. Ashtu i mbërthyer si në pranga nga policët, ktheva kokën dhe pashë për herë të fundit fytyrën e bukur, fisnike e të mençur të Serianit, të kredhur në një pellg gjaku. Në atë gjendje që isha, nuk mbaj mend se ç’thashë e ç’bisedova me të, por di që, kur m’u veshën sytë, ndoshta po më binte të fikët, pellgu i gjakut m’u shndërrua në një liqen të shkumëzuar e plot dallgë. Sipër tij fluturonin të harlisura dy mjelma. Përplasnin flatrat, qeshnin, këndonin, pa dashur t’ia dinin se ç’pisllëk linin pas. Vetëm ecnin, fluturonin drejt hapësirave të mrekullueshme, përrallore, të mistershme. Zoti e di se për ku…