(Rrëfenja)
Pranvera po linte amanetin dhe vera po trokiste me vapë e zheg. Punët në bujqësi ishin në kulmin e tyre. Burra e gra kishin dalë në ara. Arat e tyre i ndante vetëm një mur i thatë guri. Nga kjo anë punonte ai, i zhveshur në mes e lart. Trupi i tij i lidhur, i fuqishëm dhe i pjekur nga dielli, vezullonte si i vajisur nga përthyerja e rrezeve në bulat e djersës. Ishte mbi të pesëdhjetat dhe kish mbetur i ve. Nga ana tjetër, komshiu, tek punonte, kishte përveshur kërcinjtë dhe llërat topolake, qumësht të bardha. Fytyra e ëmbël, pa rrudha, i ndrinte si rrezja e diellit. Po i afrohej të dyzetave dhe burrin ia kishte rrëmbyer vdekja të ri. Komshinjtë punonin e s’e reshtnin bisedën, që rridhte e këndshme e gjithë humor dhe, herë-herë, si me bisht të syrit, kundronin njëri-tjetrin e ndienin guduli gjer thellë në shpirt. Në llaf e sipër komshiu i thotë: – Më thonë të gjithë: “Je e re dhe e bukur. Pse nuk martohesh?” – Po a dua unë burrë më?… Komshiu përgjigjet: – Kësaj i thonë si puna e ariut me dardhat. Kur e pyetën ariun se a do të bënin dardhat atë vit, “shumë” – qe përgjigjur ai. Nga e di ti? – i thanë. “E di, se më hahen mua” – qe përgjigjur ai përsëri. Prandaj ç’të të them unë ty. Të them se do burrë, ti ndoshta s’do, të them se s’do, ti ndoshta do…GJAHTARINgjarja kishte marrë dhenë. Usta Tutin e kishin dënuar. Po ç’kishte ngjarë? Ustajt ia kishte kapur veshi muhabetin nën zë që bëhej në atë shtëpi të krahinës fqinje: nuses, i kishin bërë magji; ajo kishte vite e martuar, por zoti s’e kishte gëzuar me një fëmijë. Magjinë ia heq unë, kishte premtuar ai dhe kishte ndërtuar skenarin duke shfrytëzuar besëtytnitë dhe padijen e njerëzve të nuses. Gjoja do t’i largonte magjinë dhe kishte mundësuar fjetjen me nusen e bukur. Pas nëntë muajsh nusja lindi binjakë. Dy vite më vonë gjahtar Meti mori rrugën për kryeshëndosh drejt fshatin të nuses. Fshatin e nuses me fshatin e gjahtarit e ndante vetëm zalli. Banorët e tyre, që kur s’mbahej mend, venin e vinin shpesh për qoka e sebepe. Gjahtari i kishte kaluar të dyzetat, por nuk ishte i martuar. Ai hodhi çiften ne krah, veshi gjerdanin me fishekë, mori zagarin e u nis për matanë zallit. Kaloi zallin, përshkoi zabelin dhe mori rrugës së ngushtë, që gjarpëronte arave të pakorrura. U fut në konak e ngushëlloi sipas zakonit. Pa mbaruar fjalën, dikush e thumboi:– Ej, ju çuna! Hidhini një sy e kujdesuni për zagarin e gjahtarit që rri në bisht aty te dera. Atë ka i ngrati e me të i ndan të mirat e të ligat. Gjahtarit i dogjën veshët, rrufiste kafen me sëkëlldi, dhe përgatiti përgjigjen për romuzin. Pas pak ia nisi:– Kur mora maloren, or burra, më çuditën misrat në arat tuaja. Mashalla, çdo bimë me nga dy kallëz! Kishit mbjellë farën tonë, m’u duk, farë Çermenike. Thashë me vete: “Tokë e ëmbël kjo e fqinjëve, e pëlqyeka shumë farën tonë”. Pllakosi heshtja. Të gjithë e morën vesh ku shtiu gjahtari, por vetë ia bënë borxh dhe mu në shtëpinë e tyre… Pas një heshtje të gjatë e të rëndë, gjahtar Meti u ngrit e doli, duke lenë në konak donatorin e ndezur të muhabetit…
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Opmerkingen