Fatmir Terziu: Të të lë të flesh, apo të të zgjoj Elbasan?

1.     Këshilla për të zbritur një kanarinë nga kënga

Nga Fatmir Terziu

Sa shumë dua të kuptoj lartësinë e kësaj kanarine,

sa shumë kohë më duhet të zgjohem me ëndrra,

me idenë se kam ngritur laboratorin,

një gjë e vogël përmbys botën nga brenda,

dhe skllavërohet e bie në këmbët e mia,

gjithë altruizëm,

pret se si shtrohen pentagramet,

më tej notat e skllavërisë së merimangave

në një pemë,

vetëm kur ngrihet një llavë e brendshme,

djeg kohën në korrin e oazit solemn,

(edhe pse Globalizëm)

një ndërtim i ri malli në formë të verbër

livras me sy e ia zbret nga retë fisëm,

këngët nëshkruajnë një kronikë të vjetër,

më lër të të dua,

dashuritë janë njësoj në letër!

2.     Tretja shkruan poezi me sy

Ka raste transparente në varg,

mendimi pështillet si letër cigareje

poshtë ritmit të shushurimës një burim i patharë

nuk fshihet…

…burimi i dashurisë më hap një shuplakë

për të shuar mall,

në fund të fundit,

si melodia e përhumbur e gotës në buzë

ndërsa imiton shtrydhjen magjike të rrushit,

këngën,

nën këmbë të tilla të ndezura prush

që burojnë edhe më bistakët në rënkim të ëmbël

me gjithë atë lëmsh që më bën dush,

nxitoj të mbledh nektarin me ty

tretja e mendimit në trup

shkruan poezi me sy.

3.     Të të lë të flesh, apo të të zgjoj Elbasan?

Nga Fatmir Terziu

Të gjitha janë rrugë që vëzhgohen nga Hëna

kurse e imja një roje vigjilente e syve të tu për të parë,

tokë, det, oqean,

mure ciklopike dhe madje dhe bedena

ku dhe orët më të fuqishme gabojnë në matjen e kohës

dhe për nurin tënd buqëqeshin të dorëzuar mbi akrepa

ndërsa unë i rrotullohem 360 gradë botës

për ty rreh më fort zemra.

Lart në Kullën e Sahatit mblidhen të gjitha

zbardhja ka mbetur perdja e pritjes

kurse kjo udhë po lodhet duke i mbajtur krahëve

sekondat e mëditjes…

… edhe matjet e kohës kanë ngjyra

nga sytë e tu tek sytë e mi ka kaq shumë kuptimi i pritjes

ka kaq shumë ngjyrime sa nuk mjafton drita

dhe malli vazhdon të rrëmojë përtej dijes

hapësirave makute që zbulon dita

kur shkëput mëdyshjet e fijes

që të qëndrojnë si shall i pluhurtë në qafë,

të të lë të flesh apo të të zgjoj Elbasan?

4.     Të lexova në xhamin e ndotur nga pluhuri

Përse të pashë të përfjetur në xhamin e ndotur nga pluhuri,

Ty ustain e gurit që mban duart qelibar,

Ty Mjeshtrin që ke lindur me çekiç, plumbçe e mastar,

Ty Njeriun e Shekullit që ke ngritur Kullën më të Lartë,

Ty Njeriun, Familjarin e paparë,

Ty të përhumburin më të madh në këtë hartë…

… Unë të lexova shikimin

Londra mbi Tamiz lëshoi një lot të paparë

sapo përmbyti trishtimin

me një fjalë,

statujat u përkulën të të shihnin në ballë,

hodhën një shikim të lodhur indiferent

mbi kallo, mbi rrudha, mbi damarë,

pastaj të mbuluan ngadalë

e të lanë të zgjoheshe vetë. 

5.     Kur statujat lakuriq zbresin nga mitet

Nga këtu rrugët maten me milje. Kilometrat

i kam lënë si shenjëza të një kohe tjetër

me mëditje

dëgjoj lajmet sikurse i dëgjon Presidenti Trump

disa pëshpëritje,

e ndoshta Kryeministri i vendit tim „Thumb Up“

në Podkastin e tij të kësaj dite

pas ardhjes së Chris LaCivita

ndjen ndonjë dridhje

ndërsa fshesa hyn thellë të pastroj si dukur

shkallët e Avgiasit nga zbutësa kapitali e krokodile

ndërsa vazhdon sezoni i turizmit të mbahet strukur

në hedhje rëre, në profile,

ku statujat lakuriq zbresin nga mitet,

të promovojnë kapitalizmin shqiptar që rritet.

VAZHDOJNË…