Propozim për martesë
Tregim nga Fatmir Terziu
Anglia e Mirë e Vjetër, e qetë, e palëkundur dhe e përjetshme, më në fund është në sytë e mi. Nuk është më një lexim libri, nuk është më një histori. Është ai shënim që vjen nga larg, prej andej drejt pavdekësisë. Nuk ka rëndësi që Brexit u bë një arsye që shumë gjëra të trokasin në derë dhe bota të gëzohet për plogështinë britanike, sepse gjithçka, absolutisht gjithçka në këto gjerësi gjeografike mbështetet në traditat dhe variacionet e tyre të pafundme. U përhap në një farë mënyre në mënyrë të shkujdesur mbi këtë ishull edhe ajo që diku dhe dikur ishte thjesht një pëshpërimë…
Hoteli është saktësisht njëqind e njëzet e tetë vjeçar. Stafi i trajnuar dhe pamja nga dritarja mbetet po aq e pandryshueshme. Dhe ti hap librin që ke lexuar dhe përhumbesh, sa nuk ka zgjidhje tjetër veçse të marrësh pjesë vetë me nënshtrim në produksionin e përgatitur për fundjavën e përsosur, sikur të ishe një aktor nga seriali „Downton Abbey“. E aty në vend të produksionit diçka tjetër shëtit në padukshmëri. Dhe ajo si e tillë dihet kur e bën një rrugëtim të tillë.
I veshur me kostum e kravatë dhe vëmendje të shpërqëndruar në një dualitet ngjyrash, unë zbres në tapetin e kuq me këpucët e mia lustrafinë për në restorantin ku darka është rezervuar saktësisht për shtatë e çerek. Dhe pastaj si një Maître d'Otel i pashëm (në një epokë të kaluar mund të kisha qenë dikush tjetër në serialin me gjasa si të tillë), fiksoj në mënyrë ekspresive sytë e mi, që lëvizin e shpërqëndrohen si tufnaja mustaqesh misri te kamerieri latin që rrotullohet në hapësirë (i cili në retrospektivë mundet vetëm të renditet si ndihmës dhëndër – sipas kastikut të paepur të fantazisë sime) dhe mizoria e qetë e traditës vihet në lëvizje pa dështuar:
- Mirëmbrëma, çfarë aperitiv keni porositur të shijoni për darkë zotëri?
Ndërsa sytë e mi, kërkojnë të gjejnë pulsin e brendshëm, buzët nuk hapen dot (nuk e di se ku e kanë humbur çelësin e tyre) dhe andej ku vetëm kurrizi i kamarierit shënjohet në pasqyrë, ndjej bizhuteritë diskrete të shkëlqejnë mbi dikë që zbret shkallët, bizhuteritë të zgjedhura për të zhgënjyer oreksin e gjysmës femërore të audiencës, ndërsa piku i lëmuar dhe i mbushur në mur pengon timin. Po kush jam unë që ta kundërshtoj shijen e mirë angleze?! Dhe pse, me të vërtetë, kam udhëtuar këto kilometra të pafundme për të ardhur këtu, kur duket se jam kthyer në vendin tim të dashur, në atë ditë kur dasma kishte në Elbasan grupin më të mirë muzikor të qytetit, dhe kur vallja oshëtinte para ish-shkollës së Mesme të Ndërtimit, pikërisht në prani të dyqind e pesëdhjetë vetëve të ftuar nga prindërit e mi, që martonin djalin e tyre të parë e të mirë, me emrin e përzgjedhur Fatmir? Retorika nuk i shkon për shtat një ambienti dhë një protagonisti në situata të tilla që, sipas rregullave të pathyeshme këtu, duhet të heshtë dhe të buzëqeshë me dashamirësi. Ndoshta ashtu sikurse bënte nusja atje, Luçiana ime, pikërisht në vendin tim, ku edhe ajo duhet të ishte e kujdesshme me pjatën plotë dhe me gotën plotë… Dmth të mbajë gojën mbyllur, se po ta hapë, do ta shohë menjëherë se e ka kafshatën ballkanike dhe pastaj mjerë ata që guxojnë t'i ndalojnë thashëthemet dhe pëshpërimat e pas-dasmës. Epo, kthehemi te shfaqja, sepse edhe mua më intereson...
Nuk më shqetëson aspak theksi i çuditshëm italian i kamarierit, sepse jam mësuar të mos bëj përshtypje në shfaqjet angleze, pa pjesëmarrje angleze. Rregullat e para, apo jo? Kështu, ndjek vetëm anën që më intereson. Jam i përhumbur në sytë e vetullat e saj. Jam i përhumbur në bukurinë e saj. E kam pranë….si atë natë, tridhjetë e katër vite më parë. E kam shumë pranë. E shoh dhe e ndjek teksa kthen një qerpik të lodhur nga instalimet e llakut dhe syri im tjetër si një sybishtdredhur mësyn në tryezën tjetër ku një respekt mësyn për të rregulluar pijet e çiftit të moshuar, përfaqësues klasikë të elitës post-viktoriane, të cilët kanë zënë pozicionin kyç të aktorëve të nderit në rolet kryesore të shfaqjes aktuale: Xhin dhe Tonik. Në mënyrë të parashikueshme. Një devijim i vogël i qashtër në favor të një vere të kuqe franceze po e ngjyros mjedisin vetëm me një aluzion për botën e të gjallëve, përtej Kanalit. Na vjen keq, Kanali Anglez. Bluja në sytë e Maître d'Othello më rrethon me një vello të qeshur prej mëndafshi. Frëngjisht, po dhe italisht, dyshoj se mund të jetë një përzierje në spanjisht. Unë jam shumë i kenaqur! Tryeza diku pas një pasqyre tjetër duket e dyrefletueshme. Zonja e moshuar mbështet një dorë në orën e shtrenjtë të zotërisë së saj dhe ai i jep një syrim inkurajues. Epo, mesa duket i ka “thyer njërin sy”, siç do ta shpjegoja në një ambient më ballkanik përballë miqve besnikë, por unë jam në një rol tjetër, thjesht po shoh se si krahu im i djathtë, po rreh qerpikët në distancë që të mos ketë prishje në skenar...
- A e kuptoni se sa predispozues për diskutim të ndërsjellë është dizajni i këtij restoranti - pyet ndjesia ime e brendshme, e zënë me stomakun që bërtet nga brenda për të provuar kryeveprën e kuzhinës të përgatitur nga kuzhinieri francez i hotelit.
- Ngushëllim i përzemërt për ndjesitë e pëshpëritura brenda dëshirës për të ngrënë e për të qenë i denjë në krah të hyjneshës që më mbështet tërësinë e së djathtës sime - pohoj në mënyrë konspirative - dhe ne kemi privilegjin të flasim me njëri-tjetrin në shqip.
Por sytë rendin të kapërcejnë shumë ndjesi. Në tavolinën ngjitur, zonja e moshuar është kapur furishëm pas kyçit të dorës së zotërisë së saj dhe gërvishtë me këmbëngulje drejt tij si një boa shtrënguese e përkëdhelur. Kam frikë nga aftësia e zotërisë për t'u ushqyer vetëm me dorën e majtë, ndërsa ai fërkon me të djathtë gishtat e paepur të gruas së tij.
- Vëreni fjalën, këta të dy janë të dashuruar - më qëllon drejtpërdrejt një fjalë e brendshme, që ashtu sikurse ajo që vjen nga stomaku ngec lart në kokë.
- E pakuptimta - jam indinjuar - si guxon të komentosh në këtë mënyrë për këtë çift të bukur të martuar! Ata janë mbi gjashtëdhjetë vjeç! Çfarë tjetër kanë për të bërë veçse të mbajnë duart shtrënguar në këtë darkë?
Jashtë, nata kelte me një prekje mistike e kthen liqenin në errësirë të lëngshme. Trokitjet e sjellshme të takëmeve shoqërojnë tretjen e përgjithshme si një orkestër kukudhash të punësuara nga menaxhmenti për të mbajtur shfaqjen të rrjedhë pa probleme.
Papritur, zotëria e çliron dorën nga kapja hermetike e zonjës dhe bie në njërin gju në këmbët e saj, me dorën e tij të gjithëpranishme, të djathtën, ai nxjerr një kuti të hollë, nën kapakun transparent të së cilës shkëlqen një unazë diamanti. Me një zë të denjë për Kazanovën, ai shqipton rreshtin e dashur:
- Do të martohesh me mua?
Unë pothuajse u rrëzova në nivelin e tij, gati në një gju nga habia, u ndesha me shikimin triumfues të zemrës sime në të djathtë, e cila, meqë ra fjala, më ka mështjellë në fustanin. Esaj të bardhë dhe më shpie në një rrugë të bukur engjëllore, Maître d 'Otella.
Atje në tryezën tjetër ka tjetër sqimë. Zonja shpërndan lotët e nevojshëm për rastin. Dhe gjithçka ndodh në sytë e saj duket si një stërkimë e lehtë në një minishatërvan me shumë drejtime mbi tavolinë, dhe poshtë saj, i dashuri dhe admiruesi godet gjunjët dhe ijet dhe ngihet të përballet me puthje të shfrenuara. Ëmbëlsira ime mbetet e paprekur, sepse jam i ngurtësuar! Nga ana e saj, turma që ushqehet përreth, i kushton saktësisht tre sekonda habisë universale. Unë mendoj se një trullosje e përgjithshme zgjat rreth tre sekonda, apo jo? Pas kësaj, gjithçka shkon në vend. Pjesëmarrësit në shfaqje vazhdojnë të përtypin dhe nga salloni ngjitur dëgjohet një performancë diskrete në piano.
“Nuk e kuptoj pse duhej ta bënte këtë”, thotë një zonjë e ngatërruar në veshje, e mbushur me mëndafsh të madh.
- Çfarë, e dashur - pyet burri inert, duke kafshuar rastësisht puro të ndezur, mes rrethit të duhanpirësve që janë mbledhur në tarracën jashtë.
- Të gjitha këto përpjekje mbahen diku larg, diku nën tavolinë - sqaron gruaja e tij – ku është vendosur një dragua i vogël prej pelushi të kuq në dhomat e gjumit në çdo dhomë me një shënim të bashkangjitur, në të cilin janë shkruar qartë udhëzimet në lidhje me raste të tilla – „nëse doni të jeni vetëm, vetëm lëreni dragoin e kuq në derën tënde“.
- Një uiski të vogël, e dashur - bashkëshortja ime e shtrenjtë, Luçi, buzëqesh – dhe unë kam mbetur duke trokitur me gotën time me raki Elbasani në dorë. Ndoshta duhet të pushoj së menduari kaq larg në distancë. Jo më thotë ndërgjegjja! Por e ndjej lodhjen e një dasme aq të madhe, aq tradicionale shqiptare tridhjetë e katër vite më parë. E ndjej edhe këtë ditë…
Pse jo, mendoj, jam i lodhur, kam pasur një ditë të gjatë ... Më mirë të përqafoj dragoin e mbushur me të kuq, duke shpresuar se kjo ditë do të më falenderoj jo vetëm me fjalë, që nuk i harrova kujtimet e saj.
Comments