Fatmir Terziu: NJË LUFTË PËR BISHTIN E CIGARES

KRYEQYTETI ËSHTË POEMË E ÇUDITSHME!

Nga Fatmir Terziu

Shfletoj gjeografi, mbështjell kryet me poezi lirike,

librat hapen dhe mbyllen në orë të caktuara

Kryeqyteti është poemë e çuditshme

mbushet, fryhet, si një varg i stërmundimshëm

kalon në fletën e bardhë, pastaj në kapituj

dhe pastrohet pa e kuptuar nëpër një sitë,

që funksionon vetëm për të ikur

me një tëhodhje të dyfishtë.

Ulem aty ku kollonat luajnë me kulturën kukafshehti

(mos kërkoni që pena ime të thotë se është diçka e panjohur)

nuk e mohon këtë lojë as vetë kryeqyteti

sa kohë pirg dhe kullë shfaqen si një hije në errësirë

një herë nga loja e një herë nga sikleti

nuk duhet të dish asgjë më shumë është më mirë,

sepse këtë s'e di as vetë Profeti.

Nga misteri deri tek lutjet që lë pak më tutje mileti

se si mund të të shpoj me majën e minaresë ky ag' kur ende është pa gdhirë

kam frikë se dhe Skënderbeu kërkon syze për së vërteti,

sa kohë qielli afrohet e largohet mbi Dajt gjithçka është strukur

ç'marrëzi e hollë kalon nëpër pore

dergjet si tis në një ngrehinë të bërë pluhur.

Heroi vetëhedh hiramin si mbi një ngrehinë

i mbuluar nuk mund të lexoj asnjë varg të shkruar me këtë rast

veç i merr frymën gjith' ç'ndërtoi ndonjë i çmendur

që vetveten masakron pa asnjë shkas.

Pas kësaj e shoh kryeqytetin sikur të ishte ndonjë Hydër

duke e çmendur pra, vetë poetin

i cili asnjëherë nuk mundi t'ia përfundoj atë libër…

… ndaj poeti vazhdon të shkruaj risinë e përditshme,

herë e sheh kryeqytetin si një Nastradin të varfër,

herë i mbetet në varg një poemë e çuditshme,

kur vesh në zyra pallton e pastër…

DUALITET

Unë flas për heshtjen

që të kuptoj thellësinë e zhurmës.

Ushqej mendjen nëpërmjet vibrimit të botës sonë

sepse vetëm brenda midisjes,

dhe heshtjes

mund të gjej kuptim tek diskursi i lëvizjes.

Përjetësisht marr frymë në majë të penës

sepse vetëm atëherë di të vlerësoj

cipalin e heshtjes

duke qenë një mburojë për të,

të tjerët i mbaj brenda vetes.

Ndjej me përmbajtje shkrimin e heshtur,

kështu që kur sfidohet heshtja e heshtjes

kurrë

nuk shtyj arsyen e të pasurit,

paqen mes vetes.

Dhe kur i mbyll sytë për të pushuar

nuk dua të perceptoj parajsën

por thërras heshtjen

për të parë realitetin që hasëm

kështu që kur zgjohem nga ky projekt

mendoj vetëm për fantazinë

jetën që jetohet në dualitet.

Ndonjëherë tentoj të shoh me një sy

dhe provoj përkoren me syrin tjetër.

Ndonjëherë krodhem me një pamje mjekërrore

në udhën e ndjekur prej mjeshtrit, profetit

shoh pjesën e dualitetit.

Dualiteti është historia e jetës së secilit

ai që ka mësuar të lexojë konflikte të tilla të brendshme

jeta është një shaka për të

të shkruash mbi konfliktet e brendshme është unike,

kjo është e vërteta e jetës

prandaj dualiteti është jeta,

dashuria brenda vetë ekzistencës.

Duke u marrë aq shumë me gjuhën figurative,

nuk mund të mos vërej sa njerëz

kufizohen në Mythos, ose Logos.

Mit apo logjikë. Simboli ose arsyeja. Burri dhe Gruaja.

Shumica janë të njëanshëm ndaj njërit

dhe largohen pakuptuar nga tjetri;

është e pamundur të kesh një ekzistencë të ekuilibruar

nëse përqafon njërën dhe mohon tjetrën sy më sy:

Nëse dikush nuk arrin të respektojë dualitetin,

dualiteti do ta ndajë njëshin në dy.

Rruga drejt shpëtimit përbëhet nga të dyja këto stile të mendimit:

Të kërkosh vetëm njëshin do të thotë të dënosh veten jo pacifist

përtej realitetit të qëllimit,

Darvinizmi social autosegregacionist.

NJË LUFTË PËR BISHTIN E CIGARES

Dhe unë kam luftuar,

që atëherë jam veshur si luftëtar!

Linda,

u rrita,

s'e dija se duhet të luftoja,

prita,

lexova

të kuptoja se ç'ishte Troja,

Helena,

më yshti ta perceptoja.

Meqenëse s'e dija se çfarë ishte,

po luftoja mes tymit,

që shpërtheu në rrugën e syve të mi

nga mushëkëritë e shokut tim të bangës

kur ai mendoi se mësuesi ishte përhumb

(për hir të kohës)

kërkoi leje të pinte duhan në banjot e shkollës.

Unë po perceptoja përhumbjen e mësuesit tonë,

mes gishtave që stilonin nikotinë

por nuk e shtija nëpër mend deri vonë

pse quhej pirja e duhanit krim.

Unë po luftoja kundër errësirës së shokut tim

dhe përhumbjes së mësuesit që vriste kohën

në tërë atë tym

kur e kuptova

Trojën,

Helenën

dhe se ajo luftë ishte një gjoja,

përse duhej prapë të luftoja?

Por unë atëherë,

ia mbusha mendjen shokut tim me një poezi

me një varg që hynte nga dera e dilte jashtë dritares

e ndërsa shkruaj sot pse mendoj as vetë s'e di

e gjitha ishte një luftë për bishtin e cigares!