Fatmir Terziu: Kur lamë shekullin në pritë

Kur lamë shekullin në pritë

Nga Fatmir Terziu

Shekulli kishte mbetur peng pezull

duke u arratisur nga muret e Kipselit.

Si mund të shkëmbehej një shekull?

Atëherë e gjetën tek tredhja e tij

dhe gjeneratave ua bënë muret Tempull

një gravurë që ndizej zjarr i pamëshirshëm në sy

brenda në kanavacë qëndronte gjysëm i tretur

pikërisht Ai,

në fillim britma si një vërtetim nga fundi i vdekur

pastaj filxhani i zi,

aty u lexua çfarë kishte mbetur,

nga vetë frymori që quhej Perëndi…

brinja e shkulur prej Adamit çka hequr,

e Tjetri në këtë risi,

e grushti u mbyll gjysëmshekull,

e aty mbetëm të gjithë,

në Arkën e një kohe tjetër të Noes mbetëm pezull,

as në jug, as në lindje, as në perëndim, as në veri,

na lidhën lumenjtë e pagëzimeve sy e vetull,

që të na quanin Njeriu i Ri,

kurse tribunat u quajtën komisarë të paepur,

poshtë firosje në hiç,

buzëqeshje për art të pacekur,

nga shkëmbimi shekullor një dashuri e re u shpik,

bodrumet e Kipselit shkulën çelik e hekur,

për topat e zinj të Hydrës në pritë

mullinjtë e Egjeut ishin dehur,

duke pirë shekullin plotë frikë.