Faleminderit Alban, Faleminderit Abedin, Faleminderit gjak!
Nga Fatmir Terziu
Dhe pena ime më ndoqi që në fëmijëri. Me lakminë, zilinë dhe mençurinë e rrethnajës, dhe shtysës njerëzore, të prindërve, gjyshërve, njerëzve të gjakut, e hidhur si një jetë e nisur pas grabitjes së shpirtit „fëmijëror“ ... tashmë shëtit të plotësoj atë që në heshtje e me pëshpëritje, në vetëdije e besim të gjithë e thoshin „Ai djalë do të na gëzoj!“.
Kështu e ndjej ende pikturën e parë, skeletimin e saj dyerve të shtëpisë së vjetër, shkumsin e bardhë dhe ndonjëherë dhe thëngjillin, ku datoja nënshkrimin e një udhe tjetër…, ndoshta ndryshe nga të Tjerët, nga bashkëmoshatarët. Dhe aty sheh ende atë skicim fëmijëror, të përjetoj kohërat në verbëri. Ajo skicë, ajo shënjesë, ndoshta jashtë grumbullit estetik ët quajtur art, më duket se vetëm tenton të hapë sytë, të shikoj dritë dhe liri, pra të hap krahët. Kur ajo hedh sytë për të hapur krahët, ajo sheh botën dhe zullumi i jetës e merr në fluturim. Dhe atje, në qiejt e të panjohurës, secila digjet vetëm, si hiri fluturues mbi zjarre të huaja, të ndezura për të shënuar kufijtë e artefakteve të tjera të lira, të vendosura të çelin nën diell. I ndjej në të shkuarën, në atë kohë të cilën e ndjej sidoqoftë…, sidoqoftë e ndjej dhe e respektoj. Vetëm shikoj në fakt, si se të gjitha-ardhjet nga dora ime e vogël u tunduan të enden në brishtësi. Sepse mendoj se është më mirë të jesh një fanatik i arsyeshëm në syth sesa një flutur e bukur pa krahë, në të cilën zgjedh të vdesësh që në lindje.
Dhe një zgjua që dikton jetën po përgatitet gjithnjë për mesazhin më të mirë. E mira qëndron bashkë me penën. Ajo qëndron pranë dritares së hapur dhe shikon divanin e dikurshëm, divanin e ngurtësimit tonë të egër, i cili, me grykësinë e shfrenuar, gërmon kopshtin e zbrazur për rizoma. Ka diçka të egër dhe të shfrenuar në pasionin e penës si një nishan, me të cilin e ngurta jonë prej kohësh shkatërron Edenin e penës. E ngurta i mbush kërcellet ende të gjalla të tulipanëve dhe trëndafilave, të rënduara në lotët e baltës të dheut, në qese plastike. Toka rrit lule unike, të kënaqura me okër dhe karmine, sikur të shkrihen në bojërat e vajit të një mjeshtri flamand.
Për vite me radhë, mes tyre përgjojnë fytyrat e pahijshme, të kuqërremtat e lulëkuqeve të fushës dhe bishtat e gjelbër të bishtajave, dhe bëjnë që oborri të gumëzhojë me bollëk, të mbytur në bukurinë e kuqërremtë të hijeve që i shkulen vetmisë. Të gjithë hijet janë ziliqarë. Në pak kohë, copa e tokës nën dritaret e mbytura nga merimangat kthehet në një shukatje, të rrëmujshme, nga ku nxjerrin rrënjët flokët e ikjes së fundit. Kumbon jetën e humbur dhe kështu gjurmon me sqimë pena ime. Në kaosin e gungave të shkelmuara në shkallë, nuk ka mbetur asnjë shteg për të shkelur pastër, por ajo arrin të shkruaj....
Duke qëndruar pranë portës së oborrit prej hekuri të farkëtuar, me një kuti çokollate në duar, me urdhër të mallit, i ftoj shkelësit të trajtohen. E vogël dhe që dridhet si lakuriq nate, dritëza e fenerit dridhet nën hijen e bonbonierës sime, duke shtrënguar një fitil në një shishe porcelani të mbushur deri në buzë me vajguri:
- Heh, heh, heh faleminderit, faleminderit! - cicëroj me veten, kur shikoj kadifet e shenjta të çelin ende anës mureve - i gërmova me një lugë argjendi që të lulëzojnë edhe më shumë kur t'i mbillja në shtëpi. Është një magji e vjetër, … dhe kjo është Shtëpia. Shtëpia që mblidhte gjakun tim në rrjedhë, ku ngrihej dolli e gatuhej respekt. Respekt që u ndje dhe në Garfield Public Library të Neë Jersey, të SHBA-sē..., ku gjaku im me krenari dhuroi penën time për të përjetësuar këtë udhë që nisi diku larg në `atdhe, ndoshta disa shekuj e disa breza më parë.
Kommentare