Aromë karakafte
Nga Fatmir Terziu
Skicim i një poezie midis buzëve
e kadifta janë vargjet e qeta të një harpe të praruar
e butë, e urtë mes të urtëve,
shkruaj e skico me sy, ajo është si një vajzë e fejuar.
Tani le të shtrojmë pentagramin midis ullinjve
është si të shikosh foto të dallëndysheve
vallëzimin e tyre midis syve.
Ngjyrat perceptohen duke parë ullishten e qetë
aroma si një fllad i mëndafshtë veriu
ndjesi e çuditshme që emetohet lehtë,
herë pas here,
thuhet se nektari që bie në rrugë është vetë njeriu
e aroma një kupë vere.
Dielli i ngre dolli të gjitha e i fut në zemra
dhe pret të buzëqesh Hëna që ndez Harpën
aromë perëndie që ta ka ënda
shpon natën.
Tani si të dehur në të tilla raste,
luajmë harmonikë,
gjurmët e miteve të paqarta në buzët delikate,
përgatisin prikë,
ndërsa qielli na mbulon me kristale nate
çfarë mund të shkruhet për një lule të tillë në natyrë?
Nëse kjo aromë i ngjan oksigjenit të një pylli
këto ditë të shkurtit, të paqëndrueshëm, nëntëmendsh,
thuhet se ajo që ndodh është vetë virtyti,
epërsia morale e një personi që vjen mes nesh
le të themi se është dashuria që na lindi,
e mbeti si një aromë e tillë peshqesh.
E shtrenjta ime, më erëmir, me kodin tënd të misterit
e jotja e bekuar, moj karakafte, është një aromë e aniserit.
Comments