A ËSHTË GJUHA E SHKRUAR ... ?!
Tregim nga Fatmir Terziu
Koha ia solli atë që e priste. E kishte ëndërruar shumë herë këtë rikthim... Kaq shumë kohë... Në fund, nuk priti as zgjimin e lodhshëm. Nuk priti, as atë që e kishte diku thellë në shpirt e në mendje. Po në zemër?!
Pas valës së ndritshme të gëzimit dhe dashurisë tashmë sytë i kishte tek kopertina. Hidhërimi i zakonshëm u shfaq pikërisht në mes të takimit të ëndrrave, që trazoheshin në atë që ishte brenda, në qasje të kopertinës, dhe mes asaj që shkëlqente në sytë e tij.
Dhe ja, ndodhi.
Tashmë është e shkruar. Ai një ditë... Ai... A u kthye. U kthye vërtet?!
Valixhet në mes të dhomës së ndenjës, dhe zilja e pandërprerë e telefonit, janë dy gjërat e para. E treta, është edhe përplasja e fortë e derës së përparme, po aq sa e katërta qaset tek pirgjet e miqve të vjetër e të rinj. Të gjithë i shëtisin diku afër dhe larg në mendje e në sy. Ai kishte disa ditë, që jetonte me atë që ishte një e vërtetë. Një e vërtetë e shkruar!
Dhe ajo i qëndroi në ballkon. Dhe ai ëndërroi të zgjohej edhe këtë herë. Por dukej mes valëve. Iu shugurrua historia... ah... Historia e rërës, historia e valës, historia e plehrave, historia e puthjeve, historia e … Historia e pushimeve. Ah, sa shumë histori nën kapakë e mbi kapakë. Ah!
Ai dhe ajo. Ai dhe ajo, tashmë janë në plazh. Janë përballë një ambienti “kulti”.
Ai - pak i tensionuar, por i gëzuar dhe i zhurmshëm, plotë zgjuarsi.
Ajo - e përmbajtur, e mërzitur me një truk mendimesh, që i shfaqen fshehurazi.
Ai prek flokët butësisht.
Ajo po rregullon flokët e saj.
Flokët i kanë rënë atij. Asaj i kanë lënë një livadhisje të lehtë mbi shpatulla, e deri aty ku ai e gjuan gjoksin më të bukur që ia kanë parë sytë. Dhe aty i mbesin të dy. Të dy sytë e tij. Ajo duket e pavëmendshme. E përhumbur në lojën dyfish të flokëve. Flladi nga njëra anë, sytë nga ana tjetër. Të dy anët janë në lojë. I kërcen një kokërr në të majtë. Pastaj duket se i shfaqet një më e madhe në të djathtën e butë. E gjoksi kap valën.
Ai e kthen kokën si luledielli drejt saj. E ndjek me sy kudo që shkon. Ajo po shikon smartfonin e saj. Nga anash, disa gjëra duken më qartë.
Të dy nuk janë shumë të rinj, por ende të bukur dhe të sigurt në atë që ndjejnë. Por së shpejti ata nuk do të jenë „të dy“.
E pse duhet ta shkruante kështu?
Por ai është i përhumbur. Flet me veten.
Eh, kjo puna e mendjes, e penës, e dorës, e shkrimit… „Unë e respektoj veten në librin tim.“ Flet, disi me një zë të mbytur, aq sa mund ta dëgjoj vetëm ai dhe dikush afër, e shumë afër mendjes së tij.
Pas pak, fqinjët e tij në plazh dalin nga deti. Janë dukshëm të vrenjtur. Dëgjon një pjesë të vajzës së vet, strukur në ndjesinë e brendshme, duke mërmëritur: „Cila është ideja? Mjaft me këtë fëmijëri! Nuk është as e bukur, as e këndshme.“
Ai hesht dhe heshtja e tij ndjek në heshtje algat jeshile të lagura, dhe po ashtu dhe shkëlqimet rrezatuese e të përdredhura, që përthyhen në zërin e mërzitshëm të vajzës dhe në një unazë të bukur në rërë.
Heshtje. Ai kthen sytë nga ajo. Ajo kthen sytë nga ai. Zhurmë në brendësi. Zhurmë në brendësi të viteve. Zhurmë në brendësi të shpirtit.
Ai e dëgjon. Ajo e dëgjon.
Po pse?
E shkruara s’ka fund. Është shkruar para se të jetë dashuruar. Është shkruar edhe në këtë mënyrë?
Kaq. Ai mbledh bagazhin dhe e çon në makinë. Pas një ore tjetër, duhet të jenë gati që të largohen. Eh, dielli tashmë po perëndon. Ai ka shëtitur gjithë këtë kohë jashtë asaj që ishte brenda, por me një sy në atë që do të mbështillet aty mbi kapakë.
„Kopertina ka një risk në këtë pikë.“ – nguli një thumb në vetvete. Dhe nënqeshi. Iku vite e vite më parë tek shpotitë e gjyshit. Gjyshi…, dhe nisi të buzëqeshte me vete… Eh, gjuha e gjyshit… E në këtë pikë më ysht metali i gjyshit, metali me të cilin i vardisej shakasë gjyshi. Shakaja që i binte në vesh hera-herës edhe komshijes, që fshinte oborrin sa herë që gjyshi thithte çibukun.
Gjyshi, metali, gjyshi, metali, gjuha e gjyshit, gjuha e tij ndaj komshijes… E trazuar. Gjyshi me detektorin e fjalëve, tashmë dukej si me detektorin e metaleve që kishte zhurmuar në sytë e tij për të eksploruar gjysmën e plazhit.
Papritur ai gulçon. Pastaj buzëqesh dhe hidhet përpara si një zog që i ka rënë në sy ushqimi mes rërës.
Në pëllëmbën e tij shtrihej një unazë e papërshkrueshme, e jeshilosur dhe e ngatërruar me një botë të ftohur, të mbushur me alga deti të thata të përziera me rërë. Një unazë e artë e pagabueshme shkëlqen midis algave në perëndim të diellit.
E aty e ndjen se është vetë autori. Autori? - buzëqeshi ajo dhe shtoi: „Sa sekretaxhi paske qenë, more burrë, sa…!“
Në sytë e autorit dielli bën rikoshetë me disa pika që i rrëshkisnin në baqth.
Është shkruar, tha me vete. Është shkruar… Dhe tashmë ishte kthyer tërësisht nga vetja. Kishte vendosur, kishte shkruar…, kishte shkruar ndjesia e tij. Eh, gjuha e gjyshit, eh,… ka shkruar. Por a është kjo e shkruar e vetëdashuruar? Përgjigjen e kishte pështjell thellë, aq thellë sa sytë i dukeshin tashmë pinca saldimi midis kopertinës dhe retinës tjetër ku kishte përhumbur tërësisht në puthje, puthje, puthje…
Comments