-tregim-
Nuk e kuptoi dot atë orë, atë ditë, nuk pyeti as më vonë, përse ia lanë hapur portën e qelisë.
Ta merr mendja, as u ngrit të dilte prej aty, as ngriti zërin ta përmendte gardianin për harresë.
Ishte njëlloj sikur në njërën nga ballot ku kishte marrë pjesë dikur, një bukuroshe e panjohur t’i qëndronte përpara duke e ftuar për vallëzim: natyrisht do duhej ta falënderonte, të ngrihej dhe të kërcente me të, deri sa po ajo t’i bënte shenjë dhe të uleshin në vendet e tyre.
Kujtoi se, më përpara hobit të tij të hershëm për vallëzim, atij i ishte privuar e drejta e përdorimit të gjuhës së huaj. Dhe dihej, gardianit s’mund t’i bënte zë në atë gjuhë, “armiken”, por as në gjuhën mëmë, për ta kujtuar t’ia mbyllte portën e qelisë, edhe pse këtë gjuhë e kishin të përbashkët.
Sido si, gëzoju kësaj gjendje të ndërmjetme, i tha vetes. Porta e qelisë të është hapur, por ti arrin ta shmangësh, ta refuzosh lirinë aksidentale, të fituarën rastësisht, të pamerituarën, lirinë që ende nuk të takon, sado e shkurtër të jetë, mjaft që të ngrihesh, të dalësh, të bësh pak hapa…
Në atë veshje syri nga loti apo mjegulla e vajtje-mendjeve, nuk do ta përfytyronte kurrë të shihte atë që po shfaqej aty, përpara qelisë së tij: imazhin e Shkrimtarit, më të famshmit të kohës, më lexuarit e më të pëlqyerit edhe prej tij.
Asnjë shans s’do t’u jepte syve ta besonin këtë iluzion, edhe pse ai Tjetri, Shkrimtari, i bëri shenjë ta ndiqte pas. Çuditërisht, prej gjestit të Tjetrit, njeriu i qelisë ndjeu një si trimërim të brendshëm, që ai pikërisht këtë bëri: i shkoi pas Hijes së Bukur të Atij, Shkrimtarit.
As gardiani, asnjë nga policët a nëpunësit e burgut, s’guxoi të shfaqej në këto minuta, as rastësisht, që t’ia prishte ëndërritjen.
Vetëm një makinë e vogël, mbase taksi por pa targa, gjendej në mes të oborrit të burgut, aty ku në mes të burgosurve të tjerë, dy herë në ditë, ai u gëzohej dy orëve të shëtitjes aty.
Dikush doli nga vendi i shoferit të makinës dhe nxitoi të ngrinte kapakun e bagazhit.
Po ai person, bëri një shenjë, lëvizje gishti tregues që, në pa-më-dysh-je, pothuaj e urdhëroi prerazi: “…aty!”
Si natyrë, do duhej të refuzonte, por për këtë i duhej edhe pak energji, edhe aq kohë sa ktheu kryet për të parë andej nga lëvizte deri pak sekonda ma parë imazhi i shkrimtarit.
I duhej të merrte pohimin e tij. Mbase s’ia kishte më ngenë që, për të mos humbur kohën në dispozicion për këtë që po ndodhte në prani të tij, shkrimtari nxitoi të hynte në makinë.
Të hynte në bagazh?! Po përse? S’ishte problem thjesht se, tërë ajo lartësi e shtatit të vet, do duhej të thyhej, të palosej më dysh a më tresh, për tu akomoduar në atë hapësirë mbase edhe më të vogël se të qelisë së-pak-më-par-shme.
E tensiononte shumë më shumë frika se, në momentin kur do duhej të dilnin nga porta e jashtme e burgut, s’mund të mos gjendej atje një uniformë dhe sigurisht të akuzohej për tentativë arratisje, pa asnjë alibi.
Megjithatë, përderisa s’kishte refuzuar të dilte nga qelia, ishte vonë të mos pranonte çfarë po i kërkohej tani, larg saj. Ishte i vetmi rast kur tentativa për arrati në grup ishte më e pafajshmja për të!
Asnjëra nga dyshimet s’ndodhi, vuri re se kishin dalë në udhë të gjerë, kur makina ndaloi, u hapë kapaku i pasmë i makinës dhe sërish, me po atë gjest, i kërkuan të dilte nga bagazhi.
Dhe të ulej si njeri, në ndenjësen e pasme të makinës, e cila sikur e kishte targën tashmë.
Shkrimtari dhe shoferi, tërë rrugën nuk këmbyen ndonjë fjalë me njeri tjetrin. As me të.
Je akoma në ëndërr të gjatë, or qyq, i tha vetes, aq më i sigurt për këtë kur, përmes perdeve, u pa se kishin hyrë në kryeqytet. Ca më tej, më ngadalë, po ecnin pikërisht në lagjen e asaj bukuroshes me të cilën kishte lënë takimin e fundmë në të cilin s'arriti dot ditën e fundit në liri.
Makina ndaloi diku aty, shoferi hapi derën dhe, sërish, iu desh t’i bindej po asaj shenje, por ca më e zbutur tashmë: dil pra!
“Mund ta ndërrosh tërë jetën tënde, duke u dhënë jetë ca të shkruarave në gjuhën tënde dhe të armiqve!”
Gjuhë-Huaji ngriti sytë për nga ai që foli. Ishte Shkrimtari që, nga herët e rralla, në mos e vetmja, iu shfaq kështu. As më vonë, kur dukej sikur gjërat qenë vënë në vijë edhe për të, kurrë s’do ta ngrinte ashtu vështrimin për nga ai.
Ia rrëfeu sytë vetëm për pak, sa për t’i lënë të kuptohej se marrëveshja ishte pranuar.
“Si mund të them Jo, mendoi atë çast, si mund të thosha jo, do përsëriste më vonë…”. Për pak sa nuk klithi. Se, ishte Gjuhë-Tjetri.
“Secili ka mos-et e veta!”, shtoi Shkrimtari, duke ndjerë ngazëllimin e fshehur e të drojtur të Tjetrit.
Erdhe si Fat, o Dukje e Zbehtë, Përkatësi e Tjetërt. Si Pasje, si Kamje e një trajte të aty-atyshme për talentin, që thonë se e paskam vet.
Nuk ishte i sigurt në u thanë kështushëm këto fjalë, nëse i dëgjoi apo i tha ai, pikërisht këto fjalë, por gjuhë-huaji i besoi.
Përderisa, duke besuar kësisoj, kishte dalë prej qelisë dhe kampit, pa asnjë problem…
E pa të qeshurën, që u shfaq në cepin e buzës së shkrimtarit për një cast të vetëtimtë dhe aty ngriu, mbase që ai, gjuhë-huaji, të mos e shihte kurrë më, por edhe të mos e harronte kurrë.
Shkrimtari në të vërtetë ia tha edhe një herë tjetër këto fjalë, pas një mbrëmje të veçantë, kur po nisej për të zbritur në një aeroport të madh.
Gjuhë-Huaji, nga ana e vet, as asaj mbrëmjeje dhe as kurrë nuk ia tha Tjetrit, se asaj natë që e nxirrte prej qelisë, iu duk më i pashëm se kurrë, në mos më i bukur se kurrë më.
Tërë jetën më pas, Gjuhë-Huajit iu desh të bindte veten, për jetë e vdekje, se Tjetri s’kishte përse, asnjë detyrim s’kishte, t’ia bënte publike këto. As t’ia përsëriste në momente gëzimesh të shënuara, si intimitet.
Comentarios