ERDHI NJË KOHË...

ERDHI NJË KOHË...

Erdhi një kohë që të merr malli për njerëz!? Poeti Hekuran Halili postoi sot në mëngjes një poezi për mallin njerëzor, shkruar në vitin 2000, të shkëputur nga libri: "Unë Njeriu", botuar në vitin 2005. Po e sjell në anglisht për kënaqësinë tuaj. Gjergji Mano

NJË ÇAST PERËNDI

(Më fal o Zot)

I shtrinë yjet krahët përgjumësh,

dhe gogësinë,

tër’ natën pa gjumë,

duan të flenë.

Unë pres në copa -copa,

çarçafin e argjendtë të agimit,

mbuloj yjet një e nga një,

nis e u këndoj ninullë:

-Nina-nani, yjet e mi,

flini gjumë, bëni gjumë...

Pastaj,

zbres në tokë tek njerëzit e mi.

Shtatë miliardë e ca,

shtatë miliardë e ca mërira...

 Vikas i zemëruar:

-O njerëz,

do bëheni njerëz,

apo në shtat miliard yjet e mi,

t’u ndaj një e nga një,

të vdisni malluar,

për një njeri e për një zë...?!

BEING GOD FOR JUST A SEC

The stars up in the sky sleepily stretch their arms,

after a long sleepless night.

A long yawn comes out of their mouth,

and they head for the bed.

I cut the large silvery sheet of the dawn into small pieces,

and cover the stars one by one.

As if they were my own children,

I whisper a lullaby over their sleeping heads,

like a happy parent seeing his kids grow up.

- Come, let’s sing a little lullaby,

My little children are sleepy, blessed be, blessed be…

Then,

I descend to meet my earthly people.

An incredible seven billion cohabitants,

and as many grudges and ill-feelings…

Furious, I let out a scream:

- Hey, folks,

will you ever come to yourselves,

or else I will send you alone

to every one of my stars,

and till death you never again

see another human face or hear a human voice…!?