KOSTANTINI I POEZISË SHQIPE
-Elegji për Petrit Rukën-
Pesë muaj më parë ti shkruajte ngadalë,
me shpirtin që digjej si zjarri në votër,
ti mjeshtër i fjalës shkrojte veç dy fjalë:
“Lamtumirë, motër!”.
Nga ta dinim që këto dy fjalë me kursim
ishin dy lumenj loti, dy lëndina me vesë,
nga të cilat ngriheshe porsi Kostantin
e në heshtje, me motrën lidhje një besë.
Në pesë muaj baltë e Turanit t’u bë kalë,
erërat e Tepelenës të veshën si pelerinë,
në brez t’u kthye Vjosa me valë
kjo ditë korriku solli suferinë.
Mbi tavolinë letrat i le ashtu trazuar,
tek vargu i fundit u këput një poezi,
se erdhi momenti për të kalëruar,
me trok drejt motrës nëpër terr të zi.
Çan bashkë me erën me vrap prej të marri,
gjoku nuk pyetka për shiun e stuhinë,
babai e nëna janë ngritur nga varri,
presin t’u sjellësh bijën gjeraqinë.
Dhe ja tek vjen me re e vetëtima,
patkonjtë shkrepin xixa mbi strall,
pelerinës vërshëllejnë vargje e rima,
mbi varre shkruhet një baladë e rrallë.
Ti një besë e kishe lidhur dhe me ne,
ndaj tek motrën ua lë prindërve në terrin e zi,
shqipton ndërsa trokun merr sërish nëpër re:
Baba, më presin lexuesit e mi.
Ndue Lazri
Comments