E gjitha për Tjetrin!

E gjitha për Tjetrin!

F. Terziu

Nuk mund të 'hesht' pena në një rast të tillë. Një autor është jo thjesht i tillë, është vëmendje, është respekt ndaj Tjetrit, ndaj shkrimit, ndaj vetë narrativit. E kjo e bën më të qartë se asnjë person nuk ka lindur kurrë autor, asnjë person nuk është pjekur kurrë në një. Një autor është një autor, është një autor ... dhe vetëm pena e zgjon kur kjo është në sinkron. E pena nuk mund të „hesht“ në këtë sinkron, kur një autor, jo thjesht një autor, ka bërë emër që në lindjen e tij në Vlorë, e ka ngritur lart këtë emër kudo që e lexon.

E vetë autori e di. E ku mund ta gjesh një rrëfim të një Autori të tillë me shumë ide, që ka një kujdes të pashoqëruar me frikë, që gjithnjë përcjell respekt dhe dritë. Ishin shumë histori për të folur. Kishte edhe hidhërim që kthehej në një periudhë. Disa nga historitë siç ishin në jetën dhe vuajtjen e tij. Autori përshkruan atë moment që lidhet me Atdheun, dashurinë për Njeriun e mirë e të lirë, për shqiptarin e Shqipërinë, e mbron me penën e tij, edhe kur ai vihet në rrezik. Ai e kthen të gjithë këtë në frymëzim. Frymëzimi është se Autori kishte, ka dhe do të ketë akoma kohë të gjej leximin e Tjetrit, gjithnjë sikurse me pjekuri e delikatesë e thonë më të vjetrit.

Në mes, kishte dashuri, edhe kur mungoi emri i tij. Ai nuk ka dëshirë të jetojë me veten dhe të humb gjithë krenarinë e tij, për hir të Tjetrit. E gjitha për Tjetrin!

Por Autori mbetet gjithnjë Njeriu i mirë.

Megjithatë pena e Autorit kishte, ka dhe do të ketë dinjitet dhe nder me frymëzimin hyjnor që ajo siguroi edhe me një ndërhurje të tillë. E të gjitha, pikërisht ashtu, sikurse biseda e hershme në bregdetin e Vlorës, pikërisht aty ku krijon nyje Uji i Ftohtë: Fjalët e gjalla të Nënës së tij vlonjate, „Bir, do të ketë fjalë shqiptimi, por Zoti është jeta në qetësi dhe tolerancë. Trishtimi është vetëm për një ditë, por nesër është shpresa dhe arsyeja për të jetuar. Megjithatë mos harroni, mos qani për mua, por gëzohuni në bekimin që do të jetë. Qielli është dhe do të jetë gjithmonë frymëzues për shpirtin dhe shpirtin e dikujt dhe unë jam duke shkuar në shtëpi për të qenë me ty, me fjalët e mia në gjirin tënd, në atë gji që ta kam urur me shpirt e zemër. Kam jetuar jetën time me bollëk dhe ju tashmë keni themelin e këshillave të mia në udhë ngritjeje.”

Epo Autori u bë me energji dhe kështu kaloi nga bankat e shkollës së vendlindjes, në auditoret e Tiranës, e më tej me talentin dhe njohuritë e tij bëri atë që nuk e kanë bërë mjaft institute dhe institucione shqiptare, botoi, shkroi dhe i dha Botës mbarë Fjalorë të paparë.

Fjalët e vërteta të Nënës së tij ai i kuptoi dhe i mbajti po aq sa këshillat e të Atit.

Babai i shfaqte Mrekulli. Nëna shpesh i jepte lavdi. Lavdi mori deri në frymën e tij të Lirë.

Fryma e Nënës së tij është atje Lart, por jeta e Autorit tashmë është planifikuar të ngrihet nga rrënjët e saj.

Askush nuk e di se çfarë do të sjellë e nesërmja. Oh, Autori mësoi mirë dhe vazhdoi të jetonte duke qenë gjëja kryesore në jetë përkushtimi, dashuria për Atdheun, për shqiptarin e Shqipërinë. Autori, me siguri di gjithçka për kapitujt rrotullues, por është Atdhue në të gjitha ato që kanë rëndësi:

Të jesh i përkushtuar për të kryer misionin e jetës së lidhur me Atdheun. Thyerja e barrierave dhe kapërcimi i humbjes. Autori e tregoi historinë drejt. Disa mund të paraqesin urrejtje. Të tjerët nuk duan të tregojnë. Pastaj përsëri, ai mbetet vetëm Ai. Por narracioni qëndron vetvetiu dhe nuk vonon të na zgjoj në atë që na bën vërtet të tillë, si Ai, pra si autori me shpirt të mirë.

Tani dikush mund të dëshirojë të debatojë. Sidoqoftë, Autori bashkoi historinë të cilën të gjithë mund ta shoqërojmë me dashuri. Por përsëri për të gjithë lexuesit, ajo që mbetet për të vlerësuar është tek pena e tij, tek leximi i tij.

Tani Autori na ofron këshilla të gjithëve: „Tërhiqni çdo libër nga çdo raft librash dhe ndjehuni të frymëzuar kur aty gjeni dashurinë për Atdheun, dashurinë për Shqipërinë.“

E vërteta nuk është të lodhesh. Afatet kohore janë personat që nuk kanë kohë për të kursyer

Por misioni është: „Shkruaj kur mundesh dhe vazhdo të kontrollosh se kur duhet të shkruash për një intelektual të tillë të radhë, të pafjalë, jashtë egoizmit personal, me rrënjë lab, tipik vlonjat.“ Që të kem njohur dhe të kem mik një të tillë, plot respekt e madh, jam me fat që kam një mik të gjithë miqve shqiptarë, Prof Dr Eshref Ymerin, vlerën dhe shembullin vlonjat. Nuk e di a do ta lexojë këtë tekst z. President?! Ndoshta për ta shënuar atë që i takon, jo thjesht si respekt, por si meritë e vërtetë.