DRITËHIJET E NJË SKEME

Me heshtje merimange më thure kurth të artë,

Se dije veç të lidhje, të zgjidhje, s’kishe fat.

Në terr e dritë të syve u enda plot çudi,

Si shpend i lirë pranvere, si rob në një qeli.

E ndjeva frymën tënde, kur kthehej në lëndinë

Dhe bëhej mal shpërfillës në mbrëmje e agim.

Se kurrë nuk qeshë i vetëm, më jepte qetësi,

Dhe pse i njëjtë qe ankthi, që gjerbte sytë e mi.

Jetova aty gjatë, gjer malli u tret larg,

Se veç të lidhje dije, të zgjidhje, jo, aspak.