Llesh Ndoi - poet
Bisedë me veten
Stërgjyshi im i hershëm
jetuar shekuj më pare,
Zot njihte veç Munellën
e emrin e kishte Mundar.
O Zot, sa kohë kam prit
me të gjatë, me bisedue,
Si ishte jeta n’atë kohë
Mundar pse ishin pagëzue?
Bisedova me gurët e Kalasë
E gjatë fola me Lterin e vjetër,
Pyeta dhe Gurrën e Lashtë
labirintheve shetita Munellën.
- Ah, biri im, m’u bë një zá
veten kaq gjatë pse e lodh kot,
Ne dhe Munella ishim t’pa ndá
me mund jetuam n’kët’ tokë!
Munellës iu falëm perëndeshë
se aty dielli lëshonte rrezen e pare,
Po aty ai i mbyllte sytë në darkë
kur ikte një sy gjymë me marrë.
Aty dhe vetëm aty, ishim të lirë
bashkë me të hidhnim ne shtat,
Flitnim me të si me Perëndinë
t’na falte ajo bereqetin e pakët.
- Jetuam me nder nën hijen e saj
u bëmë ne t’bijtë e krishtërimit,
Barnabën zgjodhëm pajtorin tonë
ishte dhe mbeti bir i ngushëllimit.
Na lodhi jeta, lufta dhe sëmundjet
në të këputur shkoi filli jetës tonë,
Perëndia zgjodhi t’ia pranojë lutjen
meshtarit të ri, me emrin dom Gjon.
Jeta mori kthesë vendi u përtëri
se pesë vllazën jetë i dhanë Munellës,
Ndaj morëm emrin e priftit të ri
Ballë me i bá s’bashku halleve t’jetës.
- Fola shumë bir, ndoshta të mërzita
po këtu ne jetuam, veten nuk e dhamë,
Sa herë në fije t’perit na pati shku jeta
më shumë u lidhëm vllau me vëllanë.
Edhe kur hallet na bënë të largohemi
n’limane të qeta për kafshatën e gojës,
Me vete e morëm bekimin e Munellës
krenar e ruajtëm emrin domgjonas!
***
Mbeta pa fjalë, mora laps e letër
e nisa të shkruaj fjalët e Munellës,
Dëshmi historike për pesëmbëdhjet shekuj
me ujin e Gurrës, që zjarr i jep etjes.
Hipa në Qytezë e ngado vëzhgova
pash kullat e bardha që akoma qëndrojnë,
Zbrita tek Lteri, një lutje i drejtova
që Domgjon e Munellë përjetë të rrojnë!
Një gur në dorë e mora, nisa t’a përqafoj
e putha me afsh, ju lutem m’besoni,
Ja shtova unë Kalasë së vjetër të qëndrojë
librin e pagëzova me emrin “Domgjoni”!
9 nëntor 2023 Llesh Ndoj
Comments