Tani që po shkruaj jam pa rroba...
më kanë zhveshur britmat e kohës
i ngjajë bukurisë së një kopshti zologjik,
mos u çuditni...!
Kur agon dita fryma ime zgjohet nga britmat
që thërmohen, shpërndahen në zhurma
e unë...
notoj lakuriq nëpër detin e qytetit bosh.
Nga trimëria e erës ato janë tinguj klithmash,
në kurthin e psherëtimave, ose
janë trembëse të dashurisë nëpër qiell
atje, ku është shtrati i pafajsisë
e asgjë nuk pipëtinë veç vezullimit,
ku flenë dëshirat, poezia rebele.
Kur ndjejmë të vërtetën e gjërave nga rrjedha e lumenjëve
apo, kur nga etja na vdes jeta
dhe ne të tre...
unë, pika e lotit dhe dashuria
mbetemi të heshtur mes britmave!
Comments