DY DITËT E FUNDIT
Gjyshes
Ligështia bëri një rrotullim të plotë
Narcisian rreth vetes,
Duke u kthyer sërish
Në formën e ca rrudhave ngjyrë ndryshku
Mbi gërmadhat e rrufepritësit, ballit të saj,
Ku rrezet thitheshin si prej një trupi
Të errët me kënde të pjerrëta.
Qe një pirg me kocka të mallëngjyera
Monumentale.
Në ato dy, njëzet e katër njësi shekullore
Përpjesëtimesh, ajo kish kaluar disa herë e nemitur,
Buzëqeshjet e fjetura në çipat e buzëve
Mbushur në ca valixhe të stërhapura me copëza
Qielli, në portën e lemerisshme të vdekjes.
Ndriçimi farkëtues i kishte mbetur
Në vesën e lotët të rrudhnajës rrëzë
Tëmthave.
Si dikur nuse, paja,
Me qëndisje ledhatuese gugatjesh
I kishte prirë hapave të saj tantellëbardhë,
Përcolli gjithë grimthat krahëprera
Të kujtimeve, duke zgjedhur më të bukurin
Për t’i veshur atë çast
Syve të vet lundërtarë.
Si na puthi me duar të gjithëve
Bëri një shenjë të qetë
Me kokën e thinjur të mjekut
Që u lëkund në hapësirën ngadhënjyese
Të ngashërimave fluturake të dhomës.
Qershor 2002
* Shkëputur nga libri “Amazonë prej reje“
E VËRTETA IME
i ngjan asaj shpellës së pafund
në tufanin vorbullues të mllefit
drejt qiellit,
asgjë në fakt s’më thotë se është i tillë,
veç zakonit tim idiot
të mos dyshoj në atë që thonë të tjerët.
nuk di ç’dhemb më shumë,
ndërmjet dyshimit të vërtetës dhe mospërfilljes,
mjegull zë vend butë
si një puthje e harruar një pasdite të lagësht
mbi stolin e mardhur të pritjes pa emër.
ndoshta
ato që kanë vërtetë faj janë rrobat,
fillimi i turpit
i mëkatit të zhveshjes dhe zbulimit të mishit,
e pra, unë pa to u linda
u rilinda mbi trupin e djersitur,
tretjeve të papagëzuara nga hipokrizia
linda fëmijën tënd
dhe s’do të kishte epshe pa rrobat
as ekspedita të lagështa
mbi krateret e paeksploruara të vdekjes,
veç stina e thatë e shumëzimit
me aromën e hemoglobinës
ndryshkur buzë vajëzimit të mbrëmjes.
Qershor 2004
*Shkëputur nga libri “Ndoshta“
Ç’PLAN MAKABËR PËR NJË
PËRSHKRIM IRONIK TË GOGOLIT
gjethnajë e brejtur ku krahasime
banale të rinjsh romantikë
varen si cerga të çngjyrosura.
degët gjatoshe me nyje kryeneçe
shtrihen mbi rrugë mes nesh
dhe diellit.
të kulluara bekimet rrëshqasin
me çmimin e shtuar të dorës së dytë.
ca re të dremitura
trishtimit të zgjatur të pentagramit
janë sy të plotë fëmije
buzë një udhe të tjerrur
nga furkë e lashtë e legjendës.
vetvetja ime e çdo momenti
ulur mbi ëndrrat e të ikurve
në këtë autobus të gjatë. patericat
mbështetur brinjëve të ciflosura të qiellit
që hyn i mjerë
nga tejdukshmëria e kufizuar e syve.
sa pak e paskam njohur veten
tej buzëqeshjes së harruar në
grimthat rrokullisëse të rërës
konit të epërm në qelqin e orës.
patericat më mbërthejnë
me bindjen e tyre se
këmbët e mia kobë-ndjellëse
s’kanë më hapa.
të vdekura pa mua ushqehen
me frikën time të rrëzimit
ngrohin metalin e pangjyrtë mishit tim
të zhveshur.
gjurmët e tyre të kuqe mbi lëkurën e nënkrahëve
damka kompleksesh të heshtura.
Prill 2005
Shkëputur nga libri “Ujdhesës së përrallës tënde“
PO TË MOS ISHTE RËRA
I
po të mos ishte rëra mbretëresha
nuk do të humbte.
kërkonim kuturu.
flokët e derdhur që sollën natën
i mbuluan nga pas gjurmët.
pishtarët na kishin djegur gjymtyrët
vazhdonim të shkërmoqnim dunat
tallaz i nxehtë fshikullonte fytyrat
dhe shpresën tonë.
u kthyem me horizontin të palosur ndër duar
mbreti u ngashërye mbi të
para se ta ndrynte në sëndukun e saj të vjetër
në kullën me gjërat e humbura.
Maj 2007
*Shkëputur nga libri “Po të mos ishte rëra”
5.
“një rosë në Shën Elenë
me një Napoleon të gatuar
me portokaj”
Jacques Prevert (poezia “Korteu”)
Triptikë
tendenca e dobët e lëngut rrjedhës mbi
lëkurën e dorës
ishte përkëdhelja që kishte dëshiruar
tërë atë mbrëmje të gjatë
tej pavëmendjes që i kishte mpirë shqisat
që e kishte kthyer
në një zhuzhak
të trembur
mbyllur shtrëngueshëm
në bulat e grushtit të padukshëm.
currila e ujit iu dukë e ngrohtë
e i solli një krisje të përgjumur zbehtake
mëdyshjes së akët që e rrethonte
aureolë prej qelqi të shkrirë
që i ngathtësonte lëvizjet.
i erdh’ të hynte e gjitha brenda
atij shatërvani mërmëritës dhome
të tkurrej në një nga degëzat e koraleve
ngjitur buzëve qeramike
a të rridhte si një vektor kah-bjerrë harresës.
*** *** ***
kamerieri shoqërues u mat të
thoshte diçka standarde mbi rregulloren
por rimeli që nxinte bulëzën zbaruese
të zhurmërishtes memece poshtë qerpikut
ia nduku brenda gllënjkës së kapërcyer fjalët.
mori me falënderim të nojmët bakshishin
që zgjati fytyra sy-mbërthyer dritares së terrur
(ngjyra e tij e palosur e bëri
të ndiente më respekt për dhimbjen e saj)
dhe mbylli derën lyer me pa-empatik publik
pas vetes.
*** *** ***
jashtë zbardhte me këste një psherëtimë
Maj 2011
*Shkëputur nga libri Agsholi i vjelë dhe flurudha shkëputjesh inerte
6.
për emigrantin (që
s’i mësova emrin)
në brigjet e Evros
për vajzën 4- vjeçare që kaloi
natën pranë kufomës së të atit
dhe për veten e pacipë
që dua të bëj një poezi interesante
shkruar me gisht në xhamin e retinës
së të vdekurit
ndërresat brenda thesit me grimtha
foljesh në kohët e ndryshme të sintaksës
që mbante pas shpine
gazetarët thanë se qenë të sistemuara
kujdesshëm.
edhe flokët ende të lagur
të së bijës katër vjeçare
29 korrik 2015
*Shkëputur nga libri Agsholi i vjelë dhe flurudha shkëputjesh inerte
Comments