Pse ndodh të befasohemi gjithmonë nga inteligjenca e kafshëve dhe shtazëria e njerëzve?!
Sepse shpesh nënvlerësojmë kafshët dhe i mbivlerësojmë njerëzit.Jemi mësuar t’i shohim kafshët si qenie instinktive dhe të kufizuara në mendim, ndaj kur tregojnë zgjuarsi, emocione ose aftësi të paparashikuara, na befasojnë. Ndërkohë, njerëzit i shohim si qenie të arsyeshme dhe të moralshme, ndaj kur veprojnë me egërsi ose mungesë ndjenje, duket si diçka e pabesueshme.
Ironia është se, ndonjëherë, kafshët tregojnë më shumë ndjeshmëri dhe mençuri sesa ne, humanët. Ndërsa njerëzit mund të sillen në mënyrë më të egër se çdo grabitqar natyror.
Po, dhe kjo ndodh sepse kafshët veprojnë kryesisht nga instinkti për mbijetesë, ndërsa njerëzit kanë zgjedhje, dhe shpesh zgjedhin të bëjnë keq edhe kur nuk është e nevojshme.
Një ujk sulmon për të ushqyer veten dhe tufën e tij, një luan vret vetëm kur ka nevojë, por njeriu mund të dëmtojë nga lakmia, hakmarrja, ose thjesht për kënaqësi, në çdo kohë.
Nga ana tjetër, kemi parë raste kur kafshët shfaqin dhembshuri, besnikëri dhe inteligjencë emocionale në nivele që disa njerëz nuk i arrijnë dot.
Ironike, por ndoshta jo edhe aq e çuditshme, sepse njerëzit, ndryshe nga kafshët, mund të zgjedhin të jenë ose të mirë, ose të këqij.
Qëndrojmë pranë kafshëve për të qenë më të mirë?
Po, sepse pranë kafshëve mësojmë thjeshtësinë, ndershmërinë dhe dashurinë pa kushte. Ato nuk gjykojnë, nuk mashtrojnë dhe nuk sillen me dyfytyrësi, janë të vërteta në çdo veprim të tyre. Një qen na mëson besnikërinë, një mace na mëson pavarësinë, një elefant na mëson kujtesën dhe ndjeshmërinë. Kafshët na kujtojnë se mirësia nuk ka nevojë për arsye apo përfitim, thjesht është. Ndoshta, kur jemi pranë tyre, rikujtojmë atë që kemi humbur në botën njerëzore, aftësinë për të dashur sinqerisht dhe për të jetuar pa keqdashje.
Kafshët nuk e komplikojnë dashurinë, ato thjesht ndiejnë dhe veprojnë. Nuk kanë pritshmëri të fshehura, nuk kërkojnë shpërblim për dashurinë e tyre dhe nuk e përdorin ndjenjën si mjet manipulimi.
Ndërsa njerëzit, me gjithë inteligjencën dhe ndërgjegjen e tyre, shpesh e ndërlikojnë dashurinë me interesa, frikëra dhe maska shoqërore.
Humbasim sinqeritetin e ndjenjave, e matim dashurinë me kushte dhe e ndërtojmë mbi pritshmëri që shpesh çojnë në zhgënjim.
Prandaj, kur jemi pranë kafshëve, ndiejmë një çlirim, një kthim te diçka e pastër dhe e pakushtëzuar. Dhe ndoshta, në atë çast, kujtojmë si duhet të dashurojmë edhe ne.
Çfarë e ndan humanin nga kafsha?
Njeriun nga kafsha e ndajn një vijë e hollë mes instinktit dhe ndërgjegjes.
Ndjesitë shtazore tek njeriu shfaqen kur veprojmë të udhëhequr nga instinktet më bazike, mbijetesa, agresioni, dëshira për pushtet, lakmia, epshi. Kur njeriu humbet kontrollin mbi mendjen dhe moralin, ai mund të bëhet më i egër se çdo kafshë, sepse, ndryshe nga ato, ai nuk ka kufizimin e instinktit, ka vetëdijen për zgjedhjet që bën.
Ndjesitë njerëzore tek kafshët shfaqen kur ato demonstrojnë dhembshuri, sakrificë, besnikëri dhe lidhje emocionale përtej instinktit. Një qen që pret me vite të zotin e tij të ndjerë, një elefant që vajton humbjen e njërit prej tij, një mace që sjell ushqim për të vegjlit e braktisur, këto janë akte që shpesh i quajmë "njerëzore", por ndoshta ato janë thjesht shfaqje të ndjenjave më të pastra, pa ndërhyrjen e interesit apo hipokrizisë.
Ndoshta nuk është kafsha ajo që bëhet njerëzore, por njeriu ai që duhet të kujtojë si të jetë më pak i egër.
Sa më shumë njoh kafshët aq më shumë urrej njerëzit.
Kjo ndjenjë nuk është e pazakontë, sa më shumë shohim pastërtinë dhe sinqeritetin tek kafshët, aq më shumë zhgënjehemi nga hipokrizia dhe mizoria e njerëzve. Kafshët nuk tradhtojnë, nuk gënjejnë, nuk dëmtojnë pa arsye. Dashuria e tyre është e sinqertë, instinktet e tyre janë të qarta. Ndërsa njerëzit shpesh veprojnë me hile, interes, dhe një ndërlikim emocional që i bën më të paparashikueshëm dhe ndonjëherë më të pamëshirshëm se çdo grabitqar.
Por jo të gjithë njerëzit kanë intektet e së keqes. Ashtu siç ka njerëz që dëmtojnë, ka edhe njerëz që shpëtojnë, që duan, që mbrojnë, shpesh janë pikërisht ata që ndihen më afër kafshëve. Në vend që t'i urrejmë njerëzit, ndoshta mund të zgjedhim t'i vlerësojmë ata që ende ruajnë një zemër të pastër, njëlloj si kafshët që admirojmë.
Çfarë kuptova nga katër putroreshit? Gjithçka që ndoshta njerëzit nuk mund të m’i mësonin kurrë: Dashuria nuk ka nevojë për fjalë, një shikim, një përkëdhelje, një bisht që tundet ose një fytyrë që mbështetet mbi ty vlejnë më shumë se çdo premtim boshe. Besnikëria është e pakushtëzuar, ata nuk pyesin nëse je i pasur, i suksesshëm apo i përsosur. Thjesht të duan, çdo ditë, pa mëdyshje. Lumturia është në gjërat e thjeshta, një shëtitje, një diell që ngroh, një vrap në bar, një përqafim. Ata nuk kërkojnë më shumë sesa ç’ju nevojitet për të qenë të lumtur.
Nuk ka hipokrizi, vetëm ndjenja të vërteta, nëse të duan, e tregojnë. Nëse janë të trishtuar, nuk e fshehin. Janë të ndershëm në gjithçka, pa maska e lojëra.
Dhe më e rëndësishmja: ata që të duan sinqerisht, nuk të lënë kurrë vetëm.
Tek njerëzit, kjo ndjenjë është më e ndërlikuar, sepse ndryshe nga kafshët, ata kanë zgjedhje dhe shpesh ndikohen nga rrethana, interesa apo frikëra.
Një njeri që të do sinqerisht nuk të lë vetëm, por ndoshta jo gjithmonë në mënyrën që ti pret. Ndonjëherë të qëndron pranë fizikisht, ndonjëherë me një fjalë, ndonjëherë duke të lënë hapësirë, por duke qenë aty kur ke nevojë.
Por njerëzit edhe largohen. Disa sepse nuk e kanë forcën të qëndrojnë, disa sepse nuk e dinë si ta tregojnë dashurinë, e disa sepse thjesht nuk e ndiejnë më. Dhe ky është ndryshimi i madh me kafshët, dashuria njerëzore nuk është gjithmonë e pakushtëzuar.
Commentaires