Albert HABAZAJ: PAFAJSHMËRIA MË E PAFAJ[1]
Nuses së lirisë, dëshmores Ramizè Gjebrea (20 prill 1923 - 6 Mars 1944)
Një emër, një jetë, një ëndërr, një dert,
Ramizè Gjebrea: legjendë-realitet
Pulson vrullshëm historinë.
Ti ishe koha, ardhmëria,
Bota e femrës shqipëtare,
Intelekti brilant i paskaj,
Horizonti blu, cicërima,
Pafajshmëria më e pafaj.
Ti ishe malli i Atdheut,
Teuta e Dora d’Istria ishe,
Pushkë e mbushur për lirinë,
Sidoqoftë nuk mund të ishe ndryshe.
Gogoli i djallit të errët
E ndali kohën në mëngjes.
Në segmentin e mistershëm të ferrit
Herë zhdukesh, herë shfaqesh si vesë.
Ramizè, lulëkuqe pranvere
Nuse lirie, që s’arrite të vishje vello.
Jago, i ligu, i klithi vdekjes: Merre!
Mos e ler Desdemonën - pëllumbeshë tek Otello!
Ramizè, mos u rrëzo, motra ime!
Ej, ju djaj, mos ma qëlloni motrën,
Mos e ndalni kohën në mëngjes,
Pret mesditën dimensionale koha!
Ej, ju gjallesa, ç’bëni lugetër?!
U çmendët?! Zbrapsuni tutje bisha
Mosni frymorë, a keni zemër?
Është motra ime, Ramizeja.
S’e njihni?!...
Eshtë motra juaj, e bardha, e mira...
Oh, ç’tmerr, ekstazë e kobshme.
E vranë bastardët rininë.
Ra si pikë e borës nga pisha
Dhe flladit krenarisht historinë.
Tiranë, mars 1994
[1] ) Habazaj, Albert: Mërgata e Luleve: poezi refugjate e të tjera”, Tiranë; Globus R, 2006, f. 84-85
コメント