A ke etje?
Nga Suzana Kuqi Kollaku
Ju afrova tryezës së saj, zgjata dorën mora brokën dhe i mbusha gotën e zbrazët. Bëra drejt një tryeze tjetër kur e dëgjova të flasë. Mbajta këmbët e mpreha veshët...
- “ A ke etje?”
- “Kam.”
- “Ja ku e ke gotën e ujit. Sa e mbushën, është i freskët.”
- “Do të doja të pija me shishe.”
- “Shishe nuk më zë syri. Unë për vehte po pi në gotë.”- gruaja zgjati dorën e mori e piu.
Në fillim nuk ua vija veshin fjalëve të saja, thjesht mendoja se fliste me vehte. E humbëm dhe këtë, mendoja me keqardhje sepse më kish pëlqyer të shkëmbeja batuta me të e të sajat ishin gjithnjë të mbushura me humor. Pastaj... pastaj një ditë nuk më ktheu përgjigje e një kohë të gjatë nuk foli më. Të vinte keq ta shikoje, mishërim i trishtimit. E pastaj... pas kësaj nisi të fliste me vehte... të paktën kështu mendova. E një ditë thashë ta përgjoja se ç'i thosh vehtes. Nuk u zura besë veshëve kur dëgjova që u përgjigjej pyetjeve të veta duke ndryshuar zërin e duke krijuar dialogje... thashë e humbur, komplet e humbur...
… Komplet e humbur por buzëqeshja ju kthye. Ju kthye, por as për mua e për askënd tjetër aty rrotull, veçse për bashkëbiseduesit e saj imagjinarë. “Gjë e bukur kjo”, thashë me vehte, “ah sikur të kisha dhe unë ndonjë mik apo mikeshë imagjinare me të cilën të flisja kur ndjehem vetëm.”
E mos t'i vijë çudi askujt, pse a nuk ju ka ndodhur vallë të ndjeheni vetëm madje edhe kur jeni mes njerëzve... Mua më ndodh nganjëherë, e nuk mendoj aspak se është jonormale. Jo, jo aspak, imagjinojeni vehten në një kolektiv... në situata të tilla ku asnjë nuk merr përgjegjësi mbi vehte por bën ç'mos t'ua shkarkojë e t'ua ngecë fajin të tjerëve... Le që kot zgjatem, imagjinoni një grua si shumica e grave, që rropatet gjithë ditën sa në punë e në shtëpi, duke mallëkuar fshesën e pluhurin me të cilin i duket sikur ka një jetë që lufton, ndërsa i duket sikur pjesëtarët e tjerë të familjes janë duke bërë pikërisht atë që u pëlqen... Aspak jonormale, them se të gjitha gratë e nënat, pak a shumë u ndodh të gjenden në momente e situata të tilla ku ndjehen vetëm, vetëm për vetëm me detyrimet... Kot u zgjata nuk kisha ndërmend t'i prishja humorin vehtes.
Pra, që t'i bie shkurt, vendosa të krijoja një mik... imagjinar. Mik!? Jo, jo as që flitet, larg qoftë më shpëton ndonjë llaf pa dashje... Pupupu sa turp. Ec e sqaroje pastaj se ish vetëm imagjinar. Jo, jo nuk bëhet fjalë. E vendosa. Një mikeshë. Kështu nuk i hyn në hatër askujt. E meqë nuk më erdhi ndërmend ndonjë mënyrë për të qenë e nisa dialogun kështu:
- “ A ke etje?”
- “Kam por tani nuk mund të shkoj në kuzhinë. Sapo kam larë dyshemenë e korridorit e është ende e lagur, dhe e di ti se po të eci mbi të mbeten gjurmë e më rroftë që e kam larë...”
Pas pak:
- “ Ke etje?”
- “ Të thashë që kam por më duhet të mbaroj së pastruari banjën.”
- “ Nuk do e doje një kafe tani?”
- “ Ah sa do ta doja, por tani nuk mundem, lermë të mbaroj...”
- “ Nuk po e ndez një cigare?”
- “ Ashtu po e bëj, po e ndez. Në dreq banjoja, e etja, e kafja e...”
E lashë punën e ndeza një cigare.
- “Do një cigare?”,- ish rradha ime të bëja pyetje.
- “E dua”,- qe përgjigja.
I zgjas një cigare e për çudi dora me mbeti ngrirë në ajër. Dreq o punë e humba fare. Pse llaf është ky, të shkosh e të mendosh se ajo imagjinarja do të zgjasë dorën e do të marrë cigaren? Po këtu si t'ja bëj? Më duhej të trilloja diçka apo jo, ndryshe mikeshën time do ta humbisja, mezi e kisha krijuar...
- “E mora vesh, nuk e do.”,- i thashë dhe e futa cigaren prapë në paketë.-” E mirë e bën, sepse nuk ja dal të të mbaj edhe ty me cigare.”
- “ Nuk e bëra të të kurseja,”- m'a ktheu pa pikë turpi ajo,- “ E desha por u pendova. Duhani më bën keq.”
- “ Ashtu!?”
- “ Po, po duhani dëmton shëndetin. Nuk e ke parë atë kolegen tjetër që e pi si kalë, edhe pak e do të duket si pelë e plakur, nuk ja ke parë rrudhat e kurrizin që ka nisur t'i dalë...
More, po kjo ku e njeh atë kolegen time...
- “ Sa thashethemexhije që je. Të ndaloj rreptësisht të marrësh nëpër gojë koleget e mia. E nuk dua të m'i përmëndësh këtu në shtëpi. Gjithë sa ka të bëjë me to mbetet pas asaj derës që kaloj kur mbaroj turnin...”
- “ E unë të ndaloj rreptësisht të pish duhan!”
- “ C'farë!? Ti më ndalon mua!? Ik zhduku dhe ti! Mangut të kisha. Mos të t'i shoh më sytë!”-, i thashë me inat edhe se të them të drejtën sytë kurrë nuk ja kisha parë.
Dhe as që u mundova t'ja shihja e as u përpoqa më të kisha të bëja me një mikeshë imagjinare. E as të mos i shkojë mendja kujt se u bë shkak ajo punë e duhanit, jo. Shkaku ishte krejt tjetër nga ç'mund ta imagjinoni. Në një nga ditët në vazhdim, në orën e drekës, vura re se gruaja “që fliste me vehte”, nuk po vinte gjë në gojë. Ju afrova ngadalë dhe e dëgjova të fliste:
- “Ha bir, duhet të kesh uri dhe je lodhur në punë. Bën ftohtë jashtë e duart i ke të mardhura. Nuk gatova sot për ty se nuk të prisja... po ti ha bir... ha këtë që kam gatuar për vehte se unë jam e ngrënë e nuk kam uri... ha bir përpara se të ftohet se i ikën shija e nuk të ngroh... bir...
U largova pa u ndjerë e nuk ju afrova më. E ndoqa me sy tek u largua duke lënë mbi tavolinë pjatat e drekës të paprekura. Një lëmsh m'u mblodh në grykë. Me sa më kish treguar përpara ajo grua, të birin ka një gjysëm shekulli që e ka humbur e atëkohë... atëkohë nuk i kish bërë ende të njëzetëvjetët... (24/11/12)
Comments