JETA

Nga Fatmir Terziu

Ti je rrënja ime, trungu im, degët e mia, dhe gonxhja, dhe lulja, dhe gjethja, dhe e ngritur në këmbë, dhe e shtrirë, dhe e rrëzuar, je ajri që marr frymë. Je ngrohtësia e qiellit, era spektakolare në vjeshtë dhe bora e bardhë e dimrit. Je mendimi që marr. Je momenti i mirë dhe i keq. Je gëzimi që më del. Je hidhërimi që më fsheh, je loti që më buzëqesh, je loti që më hidhëron, je fjala e përzgjedhur në mes shokëve e miqve, je këshilla me të cilën jam mes teje sot, je çdo moment i butë në krahët e njëri-tjetrit, je dhe çdo luftë, grindje, mëri e mërzitje, je ushtari dhe gjenerali i kësaj lufte…

Të gjitha i mblodha dhe i mbolla pa vrima në mure, i lodhur dremita i dorëzuar dhe “Je”-të bënë kuje.

Ndaj hezitova të shkoja më tutje. … se Ti je një. Çdo moment, çdo sukses dhe dështim Ti mbete. Unë s’të njoha ndonjëherë. Lindja dhe vdekja janë mes teje. Kurrë nuk të urrej, edhe pse vërtet nuk të njoh. Unë thjesht isha mes teje. Rrjedha jote më mbajti ndër deje…