ALIU

Ata ishin një grup djemsh. Gjithë energji dhe të dashuruar. Takimet e tyre bëheshin çdo të shtunë në barin NEON, të njohur në kryeqytetin helen. Kush i shihte për herë të parë kuptonte lehtë se ishin pothuaj të një moshe. Përveç moshës, djemtë i bashkonin shijet e përafërta dhe dashuria për muzikën. Ngjarje të zakonshme nga puna e secilit rrëfeheshin me humor dhe me zë më të lartë nga bisedat e të tjerëve në tavolinat përreth. Aty kalonin një pjesë të mirë të kohës me birra të ftohta dhe fistiqe përpara. Më vonë do të niseshin tek buzuku i njohur “Rebeka”ku rrinin gjer pasmesnate.

***

Djaloshi me ngjyrë të errët të lëkurës dhe flokët kaçurrelë dallohej menjëherë që vinte nga kontinenti i nxehtë afrikan. Ai hynte pothuaj në të njëjtën orë në lokal. Në dorë mbante një shportë të vogël, ndoshta prej shelgu, të mbushur plot me karafilë.

E kishte studiuar tregun. Të dashuruarit i njihte si fallxhorja me ata që do t’u shohë fatin në një fall të vetëm. I shikonte ëmbël klientët e tij, djelmosha pothuaj të një moshe dhe u ofronte nga një karafil.

Ishte miqësuar me ta qëkurse, një ditë të shtunë, njëri prej tyre, tip atleti me veshje të modës së fundit, u ngrit në këmbë dhe iu afrua me një buzëqeshje sikur të njiheshin prej kohësh:

- Duam njëzet karafila. Si e ke emrin?

- Ali.

- Nga je?

- Bangladesh.

- Ali Bangladeshi?

- Ne. Enoite (Po.Vetëkuptohet),- pohoi djaloshi afrikan.

- Ali, afrohu! Duam njëzet karafila. Me sa i ke?

- Një karafil vetëm një euro, xhaba.

Djemtë qeshën me të madhe. E shikonin dhe vinin bast mes tyre sa vjeç mund të ishte Aliu. Tetëmbëdhjetë?, Njëzet?, pesëmbëdhjetë?, mbi njëzet? Ishte vështirë ta merrje vesh nga ngjyra e lëkurës moshën e një afrikni. Kështu kishin humbur disa herë bastet me një aziatik që kish hyrë dikur në “Rebeka” dhe u ofroi të blinin orë dore teksa ata pinin birra.

- Mirë Ali,- i tha një prej djemve.- Duam njëzet karafila, xhaba!

Të tjerët e grupit qeshën me të madhe me fjalët e shokut të tyre, që quhej Harallamb, por i thërrisnin Babi. I dha dy dhjetëshe euro dhe shkoi gjithë humor tek grupi në tavolinën e madhe të lokalit, në këndin kundruall të banakut. Aliu buzëqeshi vesh më vesh. Vuri dorën në zemër dhe u përkul në shenjë nderimi për djemtë.

- Shumë faleminderit! Jeni shumë, shumë të mirë!

Të shtunën tjetër po kështu, rituali përsëritej. Aliu ndiqte me intuitë “axhendën” e çunave. Kishte kuptuar se ata ishin në punëra të ndryshme, por bëheshin bashkë një copë herë, për të kaluar një kohë të bukur. Merrnin karafilat edhe shkonin ndoshta në ndonjë buzuk për t’ia hedhur këngëtarit ose për t’ua dhuruar të dashurave.

Aliu ua kishte lexuar mirë fytyrat dhe sytë. Nuk shikonte kurrë asnjë grimë urrejtje. Kur hynte në lokal me shportën e tij të famshme, shpesh dëgjonte zërat:

- Erdhi Aliu!

***

Një ditë djaloshi bangladeshas hyri në bar në orën e caktuar, duke menduar se do të shihte djemtë. Syri i kapi vetëm njërin prej tyre, Babin. Iu afrua si me ndrojtje dhe nisi ta kundrojë vëmendshëm. Nuk kishte pothuaj asnjë shenjë nga ai djaloshi i gëzueshëm që dallohej menjëherë nga grupi. Rrinte i vetmuar në përhumbjen e tij si të kishte një brengë. Kur e vuri re Aliun, ngriti pak dorën në shenjë përshëndetje.

- Ali, sot nuk kam euro. Sot jam trokë! Dhe… pa shoqëri.

- Më fal, po ju jeni shumë i trishtuar sot,- tha Aliu.- Asnjëherë nuk ju kam parë kështu këtu në bar.

Pas një grimë kohe, si dikush që ka marrë një plagë dhe ka dhimbje të brendshme s’dihet se ku, iu kthye djaloshit me karafila:

- Ali, po juve në Bangladesh ju braktisin të dashurat?

- Po ka edhe më keq, më keq, zotni....

Aliu i tha këto duke qëndruar në këmbë një hap para tavolinës së djaloshit vendas. Pastaj e mbështeti shportën e vogël me karafila me të dyja duart pranë gjoksit.

- Babi…- i tha emrin e tij tjetri.

- Po, faleminderit, zoti Babi! Ka edhe më keq, miku im. Mua m’u mbyt e dashura në det, ndërsa përpiqeshim të mbërrinim me varka gome në ishujt e Greqisë. Vite më parë. E doja shumë. E doja si dritën e syve. Po Allahu e mori. Ishim rritur bashkë në një lagje. Ishte shumë e bukur. Ishte... si yjet, zoti Babi! Qava shumë. Rrija dhe shikoja bregun dy ditë rresht. Natë e ditë, se mos e nxirrte deti në rërën greke. Por më kot. Me fatin e zi nuk vihet inat, zoti Babi. As me Allahun. Nuk vihet inat. Ai na sjell në tokë dhe ai, vetëm ai e di se kur duhet të na marrë. Pavarësisht nga lotët tanë, pavarësisht nga zemra jonë e plagosur dhe e dërmuar...

Tjetri kishte mbushur sytë me lot dhe thithte fort cigaren.

Aliu e pa sërish në sy me dashamirësi.

- Nuk është kështu, zoti Babi? Mos e kam gabim? Kur bie në tokë dhe vret gjunjët, nuk duhet të ngrihem më? Unë them po…

Tjetri, krejt i përhumbur tha:

- Ndoshta.

Aliu i zgjati karafilat dhe shtoi:

- Nuk ka gjë, mik. Do të jap unë ca euro, se kam shitur mirë sot. Merri karafilat. Urdhëro!- dhe si ngaherë i numëroi plot njëzet copë.

Tjetri u zu ngushtë.

- S’ka gjë, o mik, kur t’i kesh. Ose, e di çfarë? Nuk i dua fare eurot! Shoqëria juaj plot e plot herë ble karafila nga unë, këtu në barin GAS. Ju faleminderit shumë!- dhe e nderoi me dorën në zemër, si gjithmonë kur merrte eurot, teksa buqetën me të kuqen e ndezur të karafilave e vendosi me kujdes në tryezën e tjetrit, sikur karafilat të ishin prej qelqi dhe do të thyheshin nga çasti në çast.

Babi, i bëri shenjë kamarierit.

- Kamarier, pyete çfarë do të marrë Aliu. Ulu këtu në tryezën time, Ali!

Njeriu me ngjyrë hezitoi një grimë, por tjetri këmbënguli sinqerisht.

- Ulu këtu, në tryezën time, të lutem! Mos ma prish, se boll jam i trishtuar sot!

Aliu u ul ngadalë përballë tij, aty ku i bëri me shenjë tjetri. Në fytyrë iu ravijëzua një buzëqeshje e lehtë.

- Ali, më thuaj ndonjë gjë. Si kalove sot? Si i ke nga shtepia? Si e mësove kaq shpejt gjuhën tonë? Këtu je vetëm apo me familjen? Sa vite ke në Athinë?

Aliu në fillim u habit. Ishte i pari grek që e pyeste për gjëra të tilla dhe aq më shumë me një ton të tillë, gati miqësor. Kurrë më parë, askush nuk e kishte pyetur për gjëra të tilla. Ai nuk mund të priste asnjëherë pyetje dhe biseda të tilla. Kjo nuk i kishte ndodhur asnjë ditë të vetme sa kohë që jetonte në këtë qytet të madh.

-Po si të them,- nisi Aliu.- Këtu në qytet kam tetë vjet, po në Greqi kemi trembëdhjetë vjet. Në fillim erdha unë me disa shokë dhe të dashurën që ma mori Zoti në det, siç të thashë. Pastaj, thirra vëllanë edhe prindërit, pasi gjeta një vend ku futa kokën, u strehova. Tani jetojmë të gjithë në Athinë,- tha dhe heshti. U mundua t’u jepte përgjigjje të gjitha pyetjeve që ia bëri tjetri, duke u përpjekur të mos harronte asnjë prej tyre.

- Gëzuar!- bëri djaloshi vendali.

- Gëzuar!- tha Aliu duke iu përgjigjur me gotën që tjetri ia bëri ‘brom’.

- Vazhdo, më trego më shumë për vete, or mik. Si të ecin gjërat? Qenkemi edhe një moshë. Ti na u duke i vogël kur të pamë për herë të parë këtu.

- Unë jam nga periferitë e kryeqytetit tonë Daka, në Bangladesh,- vijoi rrëfimin e tij Aliu.-Familja e babait jetonte më parë në fshatrat e Rajshahit, po babai im u zhvendos sapo u martua në Daka, se aty gjeti një punë për të mbajtur familjen.

Bëri një pauzë. U kthye dhe pa instiktivisht dy njerëz me uniformë policie që hynë në NEON. Pastaj vijoi të tregonte.

- Në fillim, kur nuk kishim kartat, lëviznim shumë kujdesshëm. Me frikë lëviznim dhe bënim ndonjë punë të vogël. Ecnim si mbi mina. Se, pa dokumente, ishim në ajër. Sa shihnim ndonjë polic, shmangeshim. Të gjitha punët i kemi bërë. Por vetëm me djersë.

Kur ika në fillim, babai më tha: “Të hash vetëm bukën e hallallit! Buka e pistë t’u bëftë harram!” Ç’të të thotë Aliu ty! Kur bëhej ndonjë e keqe ose krim, edhe ne fshiheshim, megjithëse nuk ishim përzier. “Ruhuni, se ndodh që i njomi digjet bashkë me të thatin”, na thoshte babai. Mund ta hanim kot dhe përfundonim në qeli. Jo. Unë duhet të bëja vetëm punë me bukë hallall. Ja, si këta karafilat. Tani kemi një shtëpi të thjeshtë me qira, gjysmëbodrum, por për ne është një vilë e vërtetë. Hyjmë si njerëz, dalim si njerëz. Kalimera, këtu! Kalispera, aty. Përveç ngjyrës që na dallon, për të tjerat jemi si gjithë të tjerët. Kemi edhe kartat e rregullta. Shkojmë në punët tona, shkojmë në supermarket. Dalim nëpër rrugë si njerëz, si të gjithë njerëzit e tjerë. Nuk kemi më frikë si dikur, sa herë kalonte makina e policisë. Por u deshën shumë vjet ama, derisa të arrija në këtë stacion dhe... të ulem për herë të parë në jetën time me një qytetar vendali, në një tryezë dhe të bëj muhabet, siç bëjmë sot!

Pastaj heshti i menduar, po edhe i gëzuar.

- E di një gjë?

- Çfarë?

- Kam tani avash-avash tetë vjet që jetoj në Athinë dhe asnjëherë nuk jam ulur si sot, të bisedoj një orë të tërë me një të huaj vendali. Prandaj jam i gëzuar. Prandaj ndjehem i lumtur! Dhe shumë i pasur në shpirt. Më i pasuri në botë! Vërtet! Dhe nuk di si të ta shpreh këtë falënderim. Do ta tregoj këtë gjë edhe në shtëpi! Sa do të gëzohej edhe babai im, po të jetonte. “Hallall!”, do të më thoshte.

- Hajde gëzuar, Ali!- tha tjetri me gotën e birrës në dorë dhe me një tjetër humor në fytyrën që i qeshte nga një lehtësim në shpirt.

***

Më vonë, në barin e njohur erdhën një nga një shokët e Babit, duke përshëndetur Ali Bangladeshin dhe duke marrë nga një karafil me bisht të gjatë mbi tryezë. Aliu u ngrit ngadalë i lumturuar dhe, pasi i përshëndeti, u nis të largohej nga lokali.

- Eurot, Ali!- i tha Harallambi.

- Jemi në rregull,- ia priti Aliu.- Sot pagova unë.- U largua duke i përshëndetur miqësisht djelmoshat me dorën në zemër, ndërsa ata uleshin rreth shokut të tyre.

Atë mbrëmje, tek ecte rrugës kryesore, një ndjenjë gazmendi i trokiste si një flutur e madhe brenda gjoksit. Nga dritarja e autobuzit të linjës syri i kapi disa turistë me valixhe që po dilnin nga porta e madhe e Hotel Caravel.

Disa i dalloi lehtësisht se ishin prej kontinentit të tij. Të gjitha vajza. Të gjitha sot i ngjanin me të dashurën e tij të humbur.