Kon

Kon

Fatmir Terziu

Ujku u kërkoi syve të shkojnë përtej tufës së dhenve. I doli për zot transparencës. Ia hodhi edhe bariut. Dhe kështu u zbulua edhe dialekti i syve. Edhe ai i syve të mi. E unë tashmë vetëm u flas… U flas me heshtjen e tyre. Dita-ditës përdor dialektin e lëngët të dhimbjes. Lehtësoj çmendjen e zemrës. U shtroj mëngjese shikimesh mjegullore. U qas diej të plagosur nga retë e ditës. Në mbrëmje ulem me zjarrin e brendshëm. E kështu netëve u shtroj blatnën e re të ndërrimit të stinëve. U flas qetë deri në pazgjim.

Në këtë mori leksionesh të syve largoj zemërimin e ujërave në përmbytje. Spostoj shirrat e tyre. Me këtë rast mbroj për një çast përmbytjet nga lumenjtë. Mbroj përmbytjet nga uraganët dhe tërbimet oqeanike. Kaloj nga njëri sy në tjetrin mes dy deteve, duke u përballur me stuhitë histerike. E në çast më shpërthen dialekti i syve. Dialekt i nënave me dhimbjen e largët. Dialekt me gjuhën e ndarjes së dhimbshme. Dialekt i fraqët. Mol i pandjeshëm i lotëve. Ulja dhe ngritja e jetës. Hyrja dhe dalja në një skenë. Në skenën ku sytë janë spektatorët e vetëm. E ata vetëm „argëtohen“ me lojën teatrore të politikës së ditës.

Në themel të këtij dialekti është e padukshmja. Diçkaja. Gjithçkaja. E askëndejmja. E as-atjeshmja. E shuara e syve. Drejt pikës së nakatosur të lotit që vlon si në mitin e Perëndive. Bota po lotëzohet. Bota po lëngëzohet. Dhe kah lindjes mbeti e njëjta. Dhe kah vdekjes prehet pa shenja. Në themel është dialekti i syve: pashë dhe nuk pashë.

Të pashë, por s’të ndjeva.

Ika se kam sytë zjarr, ika se jam larg.

Nuk të shoh.

Nuk të shoh?

Nuk më sheh.

Shohim njëri-tjetrin me një thumb. Shohim se respekti ka humb. Shohim se bredhim rrugëve me torbën për bukë. Shohim si shtohen byftekët në Fasebuk. Shohim si ikim. Si ikim. Si ikim? Drejt dikujt.

Drejt diçkaje.

Drejt vetes.

Drejt pikës së fundit të harresës.

Ikim pa na parë të tjerët. Pa ua dëmtuar dialektet. Dhe ne vetëm ikim. Ikim fëmijë, ikim të rrinj. Ikim nga malet, ikim nga detet, ikim nga ajri, ikim nga lumenjtë. Ikim dhe tresim dialektet. Ikim të shukatur mes pyllit. Errësojmë dhe dialektin e syrit.

Jashtë themelit të këtij dialekti është kuleta. Është Qeveria. Është Kryeministri. Është kërkesa e tij për të pastruar e spastruar. Po ku vajmedetet: Dashuria njerëzore, ku tretet vjetërsia dhe ku gjallon modernja. Ku vegjeton e reja mbi themele të vjetra.

Vdekja dhe lindja shkëputen si rrufeja.

Dhe çdo ikje është vetëm tretje.

Tretje e realizuar pjesërisht në kërkim të kërkimit të dyfishtë. Një kërkim i një kërkimi pa një farë kuptimi. Kjo sigurisht vetëm tek syri. Syri mund të demaskohet me intensitetin e nevojës. Syri mund të gjobitet pos dëshirës. Dhe vetëm syri mund ti futet një kërkimi të pafund. Kjo nuk duhet të ndodhë me ne. Kjo s’duhet të ndodhë askund. Por ja që ndodh. Por, ja që kërkohet. Ja që ndikohet…

Brenda këtij themeli kalon geni. Dhe më tutje, më tistë se dialekti, ku kalon geni sot ngre këmbën edhe qeni. E bën të tijën e ujtë dhe leh. Leh për një kockë që dikush ia hedh. Leh pa pikë yndyre. Leh dhe ndot dialektin e syve.

Askush nuk e shan.

Askush nuk e ndal.

Bota përpara syve është pa moral.

Bota ndjehet njëzetë e shtatë vite larg.

Larg nga ëndërrat në fjalë. Larg nga e djeshmja, e sotmja rrumpallë, e djeshmja përrallë. Larg nga gjithkush kur flet. Larg e mjaft larg vërtet. Dialekti i syve ka ngrirë edhe këto ditë në Parlament! Larg e larg plot neveri është bërë bust në Qeveri! Larg e shumë larg halleve. Është bërë shtojcë e mijëra spiraleve. Dredha -dredha në një kurbë të vazhdueshme, dhe gradualisht duke u zgjeruar (ose shtrënguar). Dredha-dredha rreth një pike qendrore. Dredha-dredha në një rrafsh të sheshtë, vaj medet, rreth një aksi në sfond, në mënyrë që të formojë një kon. Kjo nuk ndodh një herë, por thuajse përditë, për të mos e thënë është dhe mbetet të jetë Piramidë. Është me mua, me ju, me ne edhe me ty, është një kon në sy.